Het is anders dan anders. Maar het valt in het niet bij de omstandigheden waaronder medici strijden

Ooit las ik een verhaal over een treinmachinist die zijn uitzicht filmde en op Youtube zette. Ik heb het van de week even opgezocht, dat was in 2016. Vele duizenden kijkers reden virtueel met hem mee over het baanvak Arnhem-Nijmegen. Thuis op de bank, blokje kaas erbij, geen conducteur in de buurt. Ik was daardoor gefascineerd, want ik zag er de lol echt niet van in. Sindsdien doen veel mensen hetzelfde met een webcam, veel truckchauffeurs ook. Op televisie zag ik daarna een reportage van een gepensioneerde man die elke dag op die manier met een truck meereed. Als de chauffeur onderweg ging lunchen, smeerde de kijker thuis ook een boterhammetje. Hoe gek wil je ‘t hebben, dacht ik bij mezelf.

Deze week reed ik ineens door Dordrecht, Den Haag, Delft, Gorinchem, door het Groene Hart. Niet zelf, maar met de camera die was gemonteerd in de auto van onze videograaf Perry Hokke. Zelf zat ik op zolder, koffie bij de hand, achter de computer. In Dordrecht reden we langs de (lege) redactie naar rechts, de oude binnenstad in met zijn prachtige havens. We gingen door Den Haag, zo langs het Lange Voorhout tot aan het strand. Ik verbaasde mezelf dat ik een uur lang gebiologeerd bleef kijken. Door het wellness-achtige muziekje dat onder de video was gemonteerd, werd het extra geruststellend en rustgevend.

_{Tekst gaat verder onder de video}

Ik was niet de enige, want we zagen de teller gestaag oplopen. Duizenden volgers van AD.nl keken met Perry mee. We proberen elk gebied waar onze regionale AD-dagbladen worden verspreid - zeg maar grofweg de provincies Zuid-Holland, Utrecht en een klein stukje van Noord-Brabant en Gelderland - in kaart te brengen. Het appelleert niet alleen aan het gevoel van onze lezers en volgers dat zij toch door hun stad, dorp of gebied lopen of rijden. Het brengt ook voor de geschiedschrijving in kaart hoe Nederland er in 2020 uitzag, in een jaar dat we nooit meer zullen vergeten.

De verlaten straten en wegen van Rotterdam hebben we deze week bovendien vanuit de lucht laten zien, door de lens van fotograaf Paul Martens.

Aan de hand van deze rubriek van vorige week kreeg ik een mail van een lezer uit Amersfoort. De concrete vraag luidde: ,,Kunt u mij ook zeggen welke preventieve maatregelen er worden getroffen in de distributie? Ofwel: tot en met dat de krant op mijn deurmat ligt? Kan ik zonder risico de papieren krant lezen?’' Deze abonnee was echt niet de enige die met deze vraag rondliep.

Wij legden ‘m voor aan Gerda van der Poel, directeur distributie bij ons moederbedrijf DPG Media. Haar antwoord op deze vraag: ,,De lezers kunnen met een gerust hart de krant uit de bus halen. Volgens het RIVM is het aanraken van een krant niet gevaarlijk. Binnen ons bedrijf houdt een afdeling alle wetenschappelijke informatie die ons aangaat, nauw in de gaten. Als er kans op besmettingsgevaar zou zijn, was al lang besloten geen krant meer te bezorgen. Ik hoop dat we daarmee de angst van abonnees kunnen wegnemen. Een krant is net als een pak melk in de winkel, een bezorgde brief of een maaltijd. Daar hoef je je ook niet druk over te maken.’'

U kunt zich voorstellen dat een collega van de drukkerij of de distributie zijn of haar werk niet op een eigen woon- of zolderkamer kan doen. Zij behoren tot de aangewezen groep binnen DPG Media, van wie het essentieel is dat zij niet thuiswerken. Ook hier worden de RIVM-richtlijnen streng nageleefd. Van der Poel: ,,In het hele bezorgtraject zijn de richtlijnen leidend. Drukkers, distributeurs en bezorgers die hoesten mogen niet aan het werk, worden naar huis gestuurd. In de depots wordt zo veel mogelijk gewerkt in ploegen, met iedereen op een afstand van 1,5 meter van elkaar. Ook op overlaadpunten. In een aantal gevallen worden kranten rechtstreeks bij de bezorgers thuis afgeleverd.’’

Vanuit de AD-redacties kunnen wij deze volgende constatering van Van der Poel alleen maar onderstrepen: ,,De werkdruk is groot, maar distributeurs en bezorgers geven geen kik. Wat er elke dag weer, met uitzondering van de zondag, wordt gepresteerd is uitzonderlijk. Het gaat nu om bijzondere omstandigheden waarvoor geen draaiboek klaar ligt. Wat er nu gebeurt, is ook nieuw voor ons.’’

We proberen nog steeds elke dag de krant op tijd op de deurmat of in de brievenbus te krijgen.

Het kan zijn dat u AD Magazine dat elke zaterdag bij de krant zit, al eerder ontvangt, bijvoorbeeld vrijdagavond. Dat gebeurt dan om de distributie te ontlasten. Het Magazine wordt namelijk elke vrijdagavond en -nacht door de bezorgers handmatig in de krant ‘gestoken’. Veel verhalen uit het Magazine zijn ook digitaal te lezen via AD.nl, bijvoorbeeld het verhaal van Peter en Hille. 

En hoe zit met de voorschriften voor jullie verslaggevers die wel op straat werken en mensen spreken? Die vraag stelde een aantal lezers per mail.

Wij hebben toestemming om buiten op straat ons werk te doen. Media en voorlichting worden beschouwd als zogeheten vitale beroepen, noodzakelijk om u optimaal te informeren. Onze voorschriften: in principe maken we geen reportages en foto’s bij mensen thuis of in kantoorgebouwen. We bellen vaak mensen of spreken hen buiten, in de openlucht, op voldoende afstand, minimaal 1,5 meter. Dat geldt ook voor fotografen. Zij kunnen soms foto’s van buiten naar binnen maken, of in de buitenlucht. Of we vragen mensen zelf selfies en foto’s te (laten) nemen en die op te sturen. Dat is in sommige gevallen de beste oplossing omdat je dan toch een foto vanuit huis krijgt. Wij willen niemand in gevaar brengen en onszelf ook niet. Sowieso wordt niemand verplicht iets te doen waar hij niet achter staat.

Eén van onze collega’s, Ard Schouten van AD Utrechts Nieuwsblad, monteerde wel heel inventief een hengel aan zijn microfoon, zodat hij op gepaste afstand van de geïnterviewde kon blijven. Hij gebruikte gewoon een verfstok die hij nog had liggen van een vorige verhuizing. Uiteraard hebben we met spoed een lading microfoonhengels bijbesteld.

_{Tekst gaat verder onder de afbeelding}

Is het lastiger werken? Het is anders dan anders, het is improviseren en in sommige gevallen logistiek lastiger, ja. Voor drukkers, bezorgers, redacteuren. Maar het valt in het niet bij de omstandigheden waaronder medici in heel het land strijden tegen het coronavirus. Mag ik u in dat verband wijzen op de dagelijkse verhalen van Michael Frank (53), intensivist op de ic van het Albert Schweitzer-ziekenhuis in Dordrecht, in de krant en op AD.nl.

Het is alsof je erbij bent, al ben je op afstand. Dat is ons voornaamste doel op dit moment, u zo optimaal en snel mogelijk bijpraten zonder de hulpverleners in de weg te lopen en zonder de volksgezondheid in gevaar te brengen.

Paul van den Bosch
Hoofdredacteur AD Regio