Hoe Frank Poorthuis een fenomeen werd door zijn Covid19-column

Vandaag ziet u voor het vierde weekend achtereen dat we plek hebben ingeruimd voor lezersreacties op de kroniek van Frank Poorthuis. Zelf noemt hij het maar ‘stukjes’, maar zijn belevenissen - of het gebrek daaraan, want Frank zit gedwongen thuis - maken veel los. Hoe ontstaat zo’n kroniek? En waarom al die ruimte? Had daar geen ‘serieuze’ journalistiek moeten staan?

Ik heb het even voor u teruggezocht. Dagen voordat premier Rutte kwam met zijn ‘werk zoveel mogelijk thuis’ toespraak, deed Frank dat al. Hij heeft slechte longen, en hoewel je dat natuurlijk niet aan hem ziet: hij is boven de zestig. Daarmee zit hij in de risicogroep. Een bijenkorf vol in- en uitvliegende verslaggevers kun je dan beter mijden. Op 12 maart stuurde hij een mailtje: ,,Ik werk dus thuis, maar ik kan niet stilzitten en wil me nuttig maken. Ik kan wel een blog schrijven. Van de thuisblijver. Omdat veel mensen er zo bij zitten. Wat denken jullie? Eerlijk zeggen.”

Een dagboek online, bedoelde hij. Daar is meer ruimte dan op papier en zou hij geen andere artikelen verdringen. Frank is adjunct-hoofdredacteur en dat maakt hem als het over hemzelf gaat extra bescheiden. Hij biedt, mag u weten, al sinds de start van de kroniek elke week aan er weer mee te stoppen.

De volgende dag verscheen de eerste. En na 100 dagen, op 20 juni, had de zomer corona verdreven en leek Frank uitgeschreven. (Hij deed intussen natuurlijk wel z’n gewone werk nog.) Maar op 25 september was corona terug. Drie weken geleden vroeg Frank of we het een idee vonden om de lezers zelf eens aan het woord te laten in zijn kroniek. Kan een stukje in de krant niet ook een dialoog zijn? Zou hij een oproepje doen? Nou, dat hebben we geweten. Dagen hoorden we niks meer van Frank, behalve dat hij post van lezers aan het lezen was. Meer dan 500 reacties. Soms stuurde hij er eentje door die hem ontroerde. Maar als die lezersbijdragen zo veelzeggend zijn, moesten we ze dan niet afdrukken? Een krant mag z’n lezers toch ook omarmen?

Dit staat dus allemaal niet in jaarplannen. Er is geen spreadsheet met ‘in maart komt corona en wordt de adjunct-hoofdredacteur ook kroniekschrijver.’ Je kunt je wel voornemen talent te kweken, maar je kunt ook beginnen met talent dat zich aandient de ruimte te geven. Angela de Jong is ook niet in een reageerbuis gemaakt. Zij schreef graag over televisie, en toen bleek dat ze goed kon, hebben we haar gevraagd dat vijf keer per week te doen. Journalistiek is mensenwerk. Door mensen, voor mensen. En het grootste compliment is als er een klik ontstaat die verder gaat dan die tussen fabrikant en klant. Een band. En die versterken Angela, Eus natuurlijk, en nu dus Frank.