Misdaadverslaggever Yelle Tieleman: ‘Ik hou ervan beet te krijgen en niet meer los te laten’

Onze mensenMisdaadverslaggever Yelle Tieleman (33) heeft in de afgelopen jaren geschreven over heftige, georganiseerde criminaliteit in Nederland. Van de tramaanslag in Utrecht, waarvoor hij een prijs won, tot aan de Mocro Maffia. ‘Soms moet ik afwegingen maken bij informatie die zo gevoelig is, dat ik die niet eens met collega’s kan delen.’

Redactie 15-12-21, 09:32 Laatste update: 15-12-21, 09:35

Waarom ben je misdaadjournalist geworden en geen agent?

,,Ik hou van diepgravend, journalistiek onderzoek doen en ik hou van doofpotten openbreken. In de tijd dat ik bij AD Utrechts Nieuwsblad werkte, speelden er spraakmakende zaken en zo ben ik in de misdaadjournalistiek gerold. Het begon ermee dat ik wilde weten wat er gebeurde in de Utrechtse wijken waar de onderwereld zich nestelde. In datzelfde jaar werd na een grote wapenvondst in Nieuwegein een criminele organisatie opgedoekt die liquidaties voorbereidde. Dat houdt ook verband met de Marengo-zaak, die ik volg als misdaadverslaggever van AD. Dankzij mijn drive heb ik me opgewerkt tot een van de best ingevoerde journalisten in het proces.
Dit werk kan zo afwisselend zijn: de ene dag praat je met een officier van justitie of drink je koffie met een advocaat en de volgende dag spreek je een crimineel op een parkeerplaats langs de snelweg. Het is een fascinerende, gesloten wereld met tegengestelde belangen. De waarheid reconstrueren vergt tijd. Maar ik hou ervan beet te hebben en niet meer los te laten.’’

Je schreef als journalist over de dood van Anne Faber (2017), de tramaanslag in Utrecht (2019) en nu richt je je op de gewetenloze Mocro Maffia in het Marengo-proces. Kun je in die rauwe wereld nog positief in het leven staan?

,,Ja zeker. Als ik overal van in de vlekken schiet, dan heb ik geen leven meer. Ik kan nog steeds lachen en plezier maken. Relativeren helpt me om stevig in mijn schoenen te blijven staan.’’

Wat heb je moeten leren om een goede misdaadjournalist te zijn?

,,Je moet niet té trigger-happy zijn. Over misdaad schrijven in een wereld waar criminelen alle grenzen overschrijden, en dan denk ik aan de moord op Derk Wiersum en Peter R. de Vries, vraagt om nauwkeurig formuleren. Alles ligt op een weegschaaltje. Je moet nog beter nadenken hoe je het opschrijft. Daarin ben ik voorzichtiger geworden. Ik kan tegenover collega’s op de redactie ook niet altijd meer alles prijsgeven van wat ik weet. Dat maakt het werk soms eenzaam.’’

Je bent te gast in tv- en radioprogramma’s. Is dat handig als je op je tellen moet passen?

,,Ik neem alleen media-uitnodigingen aan als ik een zaak tot in detail ken. Het draait ook niet om mij als persoon, want zelfs mijn ijdelheid kent grenzen, maar ik wil mensen graag uitleggen wat er gebeurt. Voor mij is het toch een dopamineshot als het lukt om een tegel te lichten en iets aan het daglicht te brengen.’’

Privé: Daarover laten misdaadverslaggevers liever niets los
Misdaadverslaggever sinds: 2017
Kun je ook kennen van: zijn boek Hoe kon dit gebeuren, de zaak-Anne Faber,
media-optredens bij praatprogramma’s
Studeerde: School voor de Journalistiek
Guilty pleasure: Als ik het dan toch moet zeggen, pringels
Meest tevreden met: ‘Het verloop van mijn loopbaan’
Mijn ouders zeiden altijd: ‘Doe wat je hart je ingeeft’
Won vorig jaar: samen met collega’s Carla van der Wal, Tobias den Hartog en Peter Koop een journalistieke jaarprijs, De Tegel, voor de berichtgeving over de tramaanslag in Utrecht op 18 maart 2019, de nasleep en een reconstructie ervan. Met de prijs wordt het grote publiek duidelijk gemaakt dat onafhankelijke journalistiek van grote waarde is voor de samenleving. De Tegel komt van de Stichting Jaarprijzen voor de Journalistiek, waarin zijn verenigd de Nederlandse Vereniging van Journalisten, het Nederlands Genootschap van Hoofdredacteuren, NOS, RTL Nederland en NDP-Nieuwsmedia.