Waarom kom ik geregeld verhalen tegen over doodgaan of ernstig ziek-zijn?

Als lezer wil je geïnformeerd worden door de artikelen op AD.nl en in de krant, en als het even kan ook nog geamuseerd of opgevrolijkt. Toch verschijnen er af en toe ook verhalen van mensen die weten dat ze doodgaan. Doodgaan hoort bij het leven, dat vergeten we nogal eens. En wie kan er beter over vertellen dan iemand die ondergaat dat zijn of haar levenseinde nadert? Jan Rot doet dat in zijn column. Harry de Winter vertelde er onlangs over. Hugo Borst schreef jarenlang de column over de aftakeling van zijn moeder. Zo’n persoonlijk verslag hoeft niet eens alleen maar treurig te zijn: veel mensen ervaren hun laatste levensfase als uiterst waardevol, en leven naar een gevoel van acceptatie toe. De waardigheid waarmee ze de dood tegemoet treden, kan anderen tot voorbeeld zijn. Waarom zou de redactie die verhalen uit de weg gaan?