Interieurarchitect Renate van Klaveren (45) leerde haar grenzen aangeven. © Shody Careman

‘Bijtanken, ik wist niet hoe dat moest’

Serie: na de burn-outInterieurarchitect Renate van Klaveren (45) stond 24/7 klaar voor haar klanten. Tot een nare val haar dwong rust te nemen. In deze eerste aflevering van de serie Na de burn-out vertelt Renate hoe ze in een burn-out terechtkwam en hoe er weer uit.

Babette Rijkhoff 16-10-17, 13:46 Laatste update: 15:47

,,Ik zou naar Istanboel verhuizen en ik had er ongelooflijk veel zin in, maar toen viel ik”, vertelt de Rotterdamse ,, Ik had iets te hoge hakken aan, de koffers vlogen door de lucht en ik belandde op m’n schouder. Ik had heel veel pijn. De orthopeed zei: ‘Dit is een frozen shoulder. Hier moet je twee jaar van genezen.’ Ineens vielen al m’n plannen en dromen in duigen. Ik kwam volledig tot stilstand. Gedwongen door m’n lichaam.”

Renate werkt al vijftien jaar als interieurarchitect. Maar tegenwoordig doet ze dit met een andere modus dan voorheen. ,,Ik had zoveel spanning in m’n leven. Maar dat had ik zelf niet door. Ik stuurde hele bouwteams aan. 24/7 was ik bereikbaar. Zelfstandig zijn zit in mijn karakter. Ik heb een drive om dingen te bereiken. Maar ik had ook geen stop. Als een klant ‘s avonds belde - zelfs op de enige avond die ik voor mezelf had vrijgehouden om mijn favoriete serie te kijken - nam ik op. Bijtanken, ik wist niet hoe dat moest. Ik leefde om te werken en dat droeg ik met trots. Ik genoot er ook van.”

Sterke dame

Wat wel hielp was regelmatig bewegen - wandelen en fietsen -, goed eten en goed slapen. Drie gouden regels.
Renate van Klaveren

Toen Renate thuis kwam te zitten met haar frozen shoulder kwam ook alle stress eruit. ,,Ik wist niet meer wie ik was zonder mijn werk. Ik was interieurarchitect. Niet Renate. Ik ging in gesprek met een psycholoog. Geregeld via mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering. Ze ging me vertellen dat ik een sterke dame was. Maar dat was nu juist de deal: ik moest van mezelf altijd sterk zijn. Dat was dus niet zo’n succes. Zo’n verzekering is erop gebrand om je weer snel aan het werk te krijgen. Ik had in m'n clausule staan dat als ik voor vijftig procent weer aan het werk kan, dat de uitkering stopte. Tijdens de gesprekken had ik continu het idee dat ik mijn woorden in een weegschaal moest leggen. Het leverde alleen maar meer stress op.”

,,Wat wel hielp was regelmatig bewegen - wandelen en fietsen -, goed eten en goed slapen. Drie gouden regels. Ondertussen ging ik wel iedere dag naar kantoor. Maar ik kon helemaal niks. Ik lag te slapen in de zitzak. Het was vooral een strijd om los te laten, om het niet te zien als falen. Ik moest leren waar ik gelukkig van word. Hoe je je batterij oplaadt. Ik ben weer gaan tekenen voor m’n plezier. Dus geen interieurtekeningen. En ik hou van buiten zijn. Bij water. In Istanboel was het de Bosporus, hier is het de Maas. Maar eerlijk: ik vind het nog steeds moeilijk om te ontspannen.”

Tempo

Na haar burn-out besloot Renate haar dromen waar te maken. Zo schreef ze een boek over haar zwangerschap. © Shody Careman

,,M’n werk doe ik op een andere manier. Ik ben minder gespitst op geld verdienen, maar op me goed voelen. Geen grote projecten meer, maar klein en met aandacht. Hetzelfde vakgebied, maar met een heel andere invulling. Ik heb m’n tempo veranderd. Ik plan één afspraak per dag. En ik ga vroeg naar bed of slaap ‘s middags een uurtje. Vroeger had ik me daarvoor geschaamd. Maar dit is wat ik nodig heb. Anders krijg ik kortsluiting.''

,,Die hele burn-out heeft ervoor gezorgd dat ik mijn grenzen ben gaan aangeven. En mijn dromen ben gaan waarmaken. Ik heb een boekje geschreven. Ik werd namelijk tijdens mijn burn-out zwanger. Op m’n 42e. Ik wilde niet eens kinderen. Ik ging naar de boekhandel, maar kwam geen enkel boek tegen dat bij me paste. Dus ben ik het zelf gaan schrijven: WTF ik ben zwanger. Voor het eerst durfde ik mijn kwetsbare kant te laten zien. Ik word steeds meer Renate. In plaats van alleen maar interieurarchitect.”