„Ze was favoriet bij de paardenmeisjes. Sacha was lief, rustig, geduldig en dus zeer geschikt voor haar taak hier. We hebben makke paarden nodig die kunnen omgaan met mensen met een beperking. Sacha paste hier perfect. Ze was bovendien het mooiste paard van de club. Ze heeft voor de ruiters en vrijwilligers veel betekend. Echt een verlies voor De Gravenruiters.”

„Ze had erg veel pijn aan alle benen. Dit konden we haar niet meer aandoen. We hebben met pijn in ons hart en in overleg met de dierenarts besloten om haar te laten inslapen. We hadden nog jaren gebruik willen maken van Sacha. Ze was pas een jaartje of twee bij ons. Maar bij atrose aan vier benen is het einde verhaal. Je kunt niet doorgaan met pijnstillers. We hadden geen keuze”

We hebben Sacha apart gezet in een weide. In twee sessies kon er afscheid worden genomen. Enkele leden hadden dat na de les al gedaan. Zo’n 15 ruiters zijn, soms met ouders, langs geweest om haar nog te knuffelen en iets lekkers te geven. Ja, dan vloeien er tranen. Dat hakt er echt in. Je bouwt heel snel een band op met zo’n paard. Sacha zal gemist worden. Ze was ontzettend geliefd.”

„Nee. Meestal vinden we voor oude paarden die niet meer kunnen wel een liefhebber. Zo’n onverwachte dood van een paard met alle emoties en een georganiseerd afscheidsritueel, dat maken we niet zo vaak mee.”

„Ons oudste paard Jessie is 27 en doet het nog redelijk. We hebben tien paarden. We zijn wel bezig met vernieuwing en verjonging. Maar paarden zijn door de coronacrisis erg duur. Behalve huisdieren hebben veel mensen het afgelopen jaar kennelijk een paard genomen. Die zullen, net als veel honden, ook wel weer terugkomen. Want zo gaat.”