Toen Niek de Bode op die 7de mei, een stralende, warme dag, in zijn jeep richting de Kamperbinnenpoort reed, zag het daar zwart van de mensen. ,,Een joelende, juichende, deinende menigte’’, tekende hij na de oorlog op in een schriftje. ,,Geen doorkomen aan.’’

De Bode (1913-2000) maakte deel uit van het Canadese leger, waaraan hij sinds maart 1945 als verbindingsman was toegevoegd. Zo kon het gebeuren dat de PTT’er als bevrijder terugkeerde in de stad van zijn jeugd. Hij ging er naar de HBS.

In de Langestraat kwamen de Canadezen volgens De Bode nauwelijks vooruit: ,,Mensen trokken aan mijn arm, zodat ik dacht dat die uit de kom zou schieten. Ter hoogte van de Sint Joriskerk kregen wij een echte lauwerkrans over ’t hoofd heen. Zelfs de ruwe bonk naast me in de jeep had tranen in de ogen en zei ‘Nick, this is the finest day in my life!’.’’