Diana Bosch van Drakestein mocht dan afkomstig zijn uit een adellijke familie, ze was heel gewoon en leefde in haar woonplaats Lage Vuursche tussen de bewoners. Dorpsbewoners beamen dat de kleurrijkste, markantste vrouw van Lage Vuursche is heengegaan.

Ze was secretaris van de dorpsraad en zat in de Contactcommissie Lage Vuursche, een adviesorgaan van de gemeente Baarn. Yvonne de Witt, voormalig commissielid, kende haar 35 jaar en omschrijft haar als authentieke, karakteristieke vrouw. ,,Tijdens één van de laatste Oranjefeesten was ze nog gekleed in een leren korte broek."

De Witt herinnert zich hoe de freule vroeger ieder jaar met kerst naar Duitsland reed, inkopen deed op een kerstmarkt en allemaal pakjes en lekkernijen bij haar thuis kwam brengen. ,,Ze was altijd enorm betrokken, vroeg naar je kinderen en ze vergat nooit wat. Het was een veelzijdige vrouw: liefdevol, attent, maar ook halsstarrig, koppig en vasthoudend."

Sociaal
Ze was een sociale vrouw die overal vooraan stond, maar haar privéleven (ze overleefde haar man en kreeg twee kinderen) schermde ze liever af. Zelfs over haar leeftijd was het gissen.

Een politieagent hield haar een keer aan toen ze met hoge snelheid in haar Mercedes reed. Ze was ergens in de zeventig en de agent beet haar toe dat ze te oud was om te rijden en dat ze achter de rollator hoorde te lopen. Ze was boos en enorm beledigd. 'Wat me nu is overkomen, Yvonne.'

Haar mobiliteit was haar alles. Ze verloor haar rijbewijs, maar ze liet zich niet kennen. Ze pakte doodleuk haar kleine tractor waar ze mee door het dorp reed.

Redacteur
Ze was redacteur van het maandkrantje Lage Vuursche Actueel en schreef over de meest uiteenlopende onderwerpen: van de smederij tot politieke issues. Ze schreef verder historische artikelen voor de Baarnsche Courant. De freule was strijdvaardig en beet zich vast als het ging om de belangen van het dorp. Ze was heel kundig in het opstellen van bezwaarschriften.

,,Bosch van Drakestein was een markante vrouw en een bevlogen commissielid die overal achteraan zat", zegt Gert Aalderink van de Contactcommissie. Ze woonde vanaf haar geboorte tot halverwege de jaren vijftig op kasteel Drakensteyn met haar vader, die in 1955 overleed, haar moeder en broer.

Vasthoudend
Haar oom Frederik verkocht in 1959 het kasteel aan prinses Beatrix. Bosch van Drakestein erfde een stuk grond op de Stulpse heide nabij het Pluismeer. De Nederlandse staat onteigende een groot stuk bosgebied rondom het kasteel. Aalderink vermoedt dat daar haar vasthoudendheid vandaan kwam.

,,Als het om bestemmingsplannen ging, dan dook ze er helemaal in om recht te halen. Ze ging overal naartoe: de gemeente, Provinciale Staten, Staatsbosbeheer. Ze had overal haar contacten", zegt hij.

Moestuin
De freule was jarenlang eigenaresse van bungalowpark De Zeven Linden en woonde hier ook naast. Op haar grondgebied had ze een moestuin met een winkeltje waar ze haar groenten verkocht. Als haar zilvergrijze Mercedes onder de modder zat, dan wist je waar ze vandaan kwam. Tijdens een vergadering van de Contactcommissie vergat ze een keer haar modderige handen te wassen.

Een verslaggever van deze krant probeerde deze kleurrijke vrouw jarenlang te interviewen. Het was steevast: 'mijn agenda is vol, ik heb geen tijd'.

Dat ondervond ook een verslaggeefster van BN De Stem in 2013. Het lukte haar niet om een afspraak te maken, maar 'een wekenlange correspondentie per e-mail in de middernachtelijke uren', dat lukte wel.

Dieren
De freule was zorgzaam ook voor haar dieren. Jaren geleden kwam ze nog wekelijks bij de lokale duivenvereniging om haar duiven te korven. Een half jaar geleden kwam ze in het nieuws toen twee van haar stieren waren losgebroken. Ze liet een veewagen komen om de dieren te vangen, maar die ontsnapten weer.

Bosch van Drakestein werd een dagje ouder en wandelde reeds met een stok. Vorige maand werd ze opgenomen in het ziekenhuis en overleed toch nog onverwachts.