Meneer Insinger, waarom een hek om landgoed Pijnenburg?

Met een vriend in het bosrijke Lage Vuursche heb ik weinig keus. Daar rijdt welgeteld één bus per uur, tot een uur of zeven 's avonds. Dat is nooit een probleem geweest. Vanaf Soest steek ik de Biltseweg over, het bos in.

Maar op een dag stond er ineens een hek. Ik kreeg een krom voorwiel, omdat ik te lui ben om dat fatsoenlijk met de hand te openen, maar verder niets aan de hand. Op een regenachtige vrijdagavond, schemering in aantocht, zie ik het ineens. Voor het hek staat nóg een hek. Zijdelings wandelend kun je er doorheen. Daarmee is de boodschap duidelijk: fietsers komen het bos niet meer in. De keren dat ik boos word, zijn op een hand te tellen. Nu ben ik laaiend. Het is laat, ik ben doorweekt van de regen en ik wil gewoon mijn vriend zien zonder dat ik een halfuur om moet fietsen. Helaas heb ik de spierkracht van een slappe vaatdoek. Met geen mogelijkheid krijg ik mijn fiets over het hek. Tranen van frustratie rollen over mijn wangen en gaan op in de stromende regen.