Van Gurp heeft als verzetsstrijder het verzetskruis mogen ontvangen. Nadat Van Gurp jarenlang de traumatische ervaringen van de Tweede Wereldoorlog heeft weggestopt, is ze er pas op latere leeftijd over gaan praten.

Mevrouw Van Gurp zag de Duitse bezetting als een groot onrecht en sloot zich aan bij een verzetsgroep. Ze bezorgde distributiebonnen, vervalste persoonsbewijzen en bezorgde zelf een keer dynamiet aan de Landelijke Organisatie voor hulp aan Onderduikers en de Landelijke Knokploegen.

Ze werd opgepakt op 10 juni 1944 en is vanaf het Oranjehotel in Scheveningen via concentratiekamp Vught en Ravensbrück in Dachau terechtgekomen, waar ze in de fabriek van Agfa Kamerawerke in München, een buitenkamp van Dachau, tijdontstekers moest maken voor granaten. De groep van zo’n 250 vrouwen, die deze dwangarbeid moest verrichten, saboteerde de productie zoveel mogelijk door zich bijvoorbeeld ziek te melden en heel langzaam te werken.

Na de bevrijding door de Amerikanen, is Van Gurp via Zwitserland, Frankrijk en België op 21 mei 1945 aangekomen in Oudenbosch. Na een paar maanden kreeg ze de kans om als begeleidster met een groepje kinderen naar Leeds in Engeland te gaan. De kinderen werden daar ondergebracht om aan te sterken. Later is mevrouw Van Gurp in Baarn bij de Philips Phonografische Industrie gaan werken en deel gaan nemen aan het maatschappelijk leven in Baarn. 

Ze was onder andere secretaris van de tennisclub van de PPI, die nu nog als tennisvereniging Phonosmash bestaat. In 2015 was mevrouw Van Gurp een van de twaalf geportretteerde gevangenen in de tentoonstelling ‘Geen nummers maar Namen’ over Nederlandse politieke gevangenen in concentratiekamp Dachau.

Op vele scholen heeft ze kinderen voorgelicht over de Tweede Wereldoorlog en heeft zo het oorlogsverleden levend gehouden. Dit was ook de start van het vele vrijwilligerswerk dat zij in Baarn en omgeving heeft gedaan. Ze deed boodschappen voor wie dat zelf niet meer kon, ging mee op ziekenhuis- of artsenbezoek met ouderen die dit niet meer zelf konden en ze had altijd een luisterend oor. Zelf in het verzorgingshuis waar ze nu zelf woont ging ze thee schenken en spelletjes organiseren.