Willems Wondere Weiland: heen en weer springen, terwijl je met je schouders op elkaar inbeukt

Het ging twintig jaar terug van start als een verjaardagsfeest van Willem Stapelbroek. Willem verhuisde naar Japan, maar onder zijn broer Erik blijft het feest bestaan. Evenals Dias Latinos verliep ook dit feest zonder wanklanken. Veel toeloop zonder dat het terrein onleefbaar werd. Aangenaam weer en een sfeer van ‘we mogen weer’.

Een verschil was, dat op WWW méér bands en minder dj’s optraden. De artiesten komen dan ook spelen op vrijwillige basis. Die sfeer was er al toen The Four Horsemen ’s middags in de brandende zon de eerste noten liet horen. Meteen begonnen bezoekers te headbangen. Aan het einde van de set beloofde de leadzanger ‘extra veel energie’, op voorwaarde dat we dan wel met z’n allen gaan ‘moshpitten’. Dat is heen en weer springen, terwijl je met je schouders op elkaar inbeukt.

Ook dat gebeurde, en ook daarbij waren allerlei leeftijden vertegenwoordigd. Op het feest komen tegenwoordig ook oudere rockers; niet meer zo heel slank maar nog altijd een leren jack, het dunne haar nog even lang. Veel bezoekers droegen een T-shirt met opschrift: namen van bands, steden van tournee-schema’s en Engelstalige verwensingen. 

Ook opvallend: het contrast tussen de teksten en de sfeer. De bands droegen namen als Martyr (martelaar) en The Monolith Death Cult. The zanger van The Four Horsemen brulde: ‘I wanna die!’. Dat hoorde allemaal zo en de sfeer bleef opperbest.