“Ik heb veel slechte dingen gezien,” zegt Gyven Hasani (42) in gebroken Nederlands. “Zo veel vrese­lijke, slechte dingen.” Lang kan en wil Hasani niet stilstaan bij de oorlog die zijn jeugd in Kosovo en zijn jaren als twintiger hevig kleurde. Het uiteenvallen van Joegoslavië en de daaropvolgende politieke onrust betekenden voor Hasani en zijn familie een weinig stabiele en onveilige jeugd. De basisschool kon hij nog net afmaken, maar elke verdere vorm van opleiding bleef uit vanwege de beperkte middelen. “Ik heb nog altijd moeite met leren, daarom spreek ik ook niet zo best Nederlands.” Hij lacht beschroomd.

Zijn verhaal doet Hasani in de woonkamer van de flat in Amsterdam Noord die hij met zijn vrouw Faria en twee zoons bewoont. Het is een ongekend mooie februaridag en de kamer baadt in de prille lentezon. Zo’n vijftien jaar woont ­Hasani nu in Amsterdam, nadat hij in 1999 zijn vaderland had moeten ontvluchten. De metaalzaak die hij met zijn vader had opgebouwd en zijn ouderlijk huis waren even daarvoor met de grond gelijk gemaakt door het aanhoudende geweld. Samen met zijn ouders hoopte Hasani op een nieuwe start in Italië. “Een toekomst in Kosovo hadden we niet meer.”

De vlucht was een kostbare onderneming. De familie moest een flinke som geld betalen om de grens te worden overgesmokkeld, en begon op Italiaanse bodem een nieuw leven met niets.

Faria kende Hasani nog uit Kosovo, maar zij woonde toen al in Nederland. “Via onze grootmoeders werd het contact hersteld,” vertelt ­Faria. “Ik reisde naar Italië om Gyven te ontmoeten en we werden verliefd.”

De twee besloten te trouwen, maar omdat al ­Hasani’s officiële papieren bij de verwoesting van zijn huis verloren waren gegaan, liep de ­hereniging van het pasgehuwde stel vast in de ambtelijke molen. Inmiddels was Faria zwanger, had ze drie verschillende baantjes om het hoofd boven water te houden en zette ze alles op alles om Hasani naar Amsterdam te krijgen. “De stress, het vele werken, de onzekerheid: het was een heel moeilijke en angstige periode. Zeker met Gyven zo ver weg.”

Ze kreeg zwangerschapsvergiftiging (zie kader) en zoon Ali kwam noodgedwongen met een vervroegde keizersnede ter wereld. “Ik was heel erg ziek, en met Ali ging het ook niet goed. Zonder de steun van mijn ouders en mijn geloof weet ik niet of ik die periode had overleefd.”

Uiteindelijk lukte het haar dankzij een vast contract als kamermeisje Hasani naar Nederland te halen. “Eenmaal hier greep ik elke mogelijkheid tot werken aan,” vertelt hij. “Ik kreeg via een uitzendbureau een baan in een hotel. Elf jaar heb ik nachtdiensten gedraaid.” Faria: “Ik werkte overdag als schoonmaker op het Centraal Station. We zagen elkaar alleen ’s ochtends vroeg, als hij thuiskwam en ik de deur uitging.”

Afgelopen oktober werd Hasani’s contract niet verlengd. “Vanwege de coronacrisis is er nauwelijks werk in de hotelsector, dus lagen de ­uitzendkrachten eruit,” legt Faria uit. Sindsdien zit Hasani thuis en solliciteert hij zich een slag in de rondte. “Het maakt me niet uit wat ik doe, als ik maar iets kan doen.” Het gezin komt rond van een uitkering. Omdat Hasani niet stil kan zitten, is hij begonnen met vrijwilligerswerk in de buurt. “Ik help bij de uitgifte van voedselpakketten, werk dat voldoening geeft.”

Hun zoons hebben allebei moeite met leren en gaan naar speciaal onderwijs. Hasani bracht hen altijd met zijn Canta naar school, maar die is al voor de tweede keer gestolen. “Heel vervelend, want de jongens kunnen niet zelfstandig naar school. Vanwege mijn moeite met leren lukt het me niet mijn rijbewijs te halen, ik ben al tien keer gezakt voor mijn theorie. Een auto zou ook veel te duur zijn voor ons. Daarom is een Canta zo’n uitkomst.”

Een tweedehands exemplaar zou een grote verlichting betekenen. “Dat maakt het onzekere leven waar we ons momenteel allemaal in bevinden, iets minder zorgwekkend.”

Stuur uw reactie met vermelding van telefoonnummer naar aha@parool.nl