Sneakersommelier in een kale loods: ‘Het zijn Gary’s baby’s’

Omdat ik tegenwoordig nog maar één keer per week loop te Schuimen, is de keuze van zo’n feest extra kersen plukken. Als groot liefhebber van gekkigheid valt mijn oog op de onthulling van de schoen ‘Amsterdam’.

De onthulling van een schoen, veel blijer kun je mij niet maken, onder werktijd dan. Ik moet bij het Skatecafé in Noord zijn, een uitstekende plek voor de nieuwe sneaker. In een kale loods staat een lange, witte tafel met daarop gympies in vele kleuren. Wel achter een hek, zo een van de bouwplaats.

Amsterdam krijgt een eigen schoen van ­Adidas en dat is meteen een eerbetoon aan de terrace-stijl. Dat is een straatstijl die in de bange jaren zeventig ontstond op Engelse voetbaltribunes. Deels om niet op te vallen bij de politie, deels om er na een werkweek in de fabriek in het weekend tiptop uit te zien, om te beginnen op Adidasschoenen ­– toen nog een luxe.

Vintage heet dat nu, old-school. De Amsterdamschoen van Adidas ziet er inderdaad uit als eentje van vroeger.

Achter in de loods ligt een Perzisch tapijt met daarop een leren driezitsbank. Die is voor de gasten van deze avond. Om te beginnen Gary Aspden, een legende in deze wereld. Hij wordt geïntroduceerd als de man die een collectie van 2000 Adidassneakers heeft. Dan schieten woorden verder tekort. Aspden houdt ook binnen zijn winterjas aan.

Verder hebben we Rolph van Heyster, die een eigen winkel heeft in Venlo, en is daar nog ­Tommy Triggah. Die heette vroeger gewoon Tom Römer, maar op een dag besloot hij: welnee, ik heet helemaal geen Tom Römer, vanaf nu heet ik Tommy Triggah en ik ben influencer op het gebied van sneakers en streetwear.

Daar kun je alleen maar diep voor buigen.

Gespreksleider Menno Pot, die van ons, doet zijn best, maar voor een leek is het allemaal niet te volgen. Ik twijfel inmiddels zelfs of je Adidas moet zeggen, of ‘Didas. De types en stijlen vliegen me om de oren. Ik had net zo goed in de werkgroep Mesopotamische houtbewerking kunnen zitten, en dan praat Aspden ook nog als een darter zonder ondertiteling.

Ze dragen alle vier een bruine Adidas met lichtbruine veters en strepen (drie). De Amsterdamserie, boxfresh.

Na afloop wijst een trotse Pablo Leckie van Adidas naar de galerie met gekleurde schoenen. “Dit is de cityserie. Eindelijk is er ook De Amsterdam, daar zijn we heel trots op en dat vieren we hier met de juiste mensen.”

Ik vraag welke steden Amsterdam zoal zijn voorgegaan in dit unicum.

“Er ligt hier een Brussel, een Londen, Madrid, Malmö, Stockholm. Het is een mooie Gary-­collectie. Sommige zijn prototypes.”

Vandaar dat hek.

“Juist. Het zijn Gary’s baby’s. Hij is heel protective. Die rode daar is signed door Jamiroquai.”

Welke stadserie? Nu wil ik ook alles weten.

Daar komt Aspden net aan, we kunnen het de legende zelf vragen.

“It’s a Japanese Adidas Berlin, late nineties.”

Gesproken als een sneakersommelier.

Jamiroquai droeg dat paar in de video van Canned Heat. Daarna kreeg Aspden ze mee, als dank voor de vele nieuwe Adidassen. “I always looked after him.”

Ik schrijf keurig mee.

“I like it that you write on paper,” zegt Aspden. “It’s old-school.”

Klopt, ik ben de Adidas-cityserie onder de journalisten, zo’n Gary Aspden heeft daar oog voor.

Schuim keert na de kerstvakantie ­terug als wekelijkse rubriek op ­zaterdag.

Tips? Mail naar schuim@parool.nl.