Ireen Wüst: De koek was helemaal op

Wanneer kwam de klap?
'Welke klap?'

Die van het post-olympische stress-syndroom.
'Ah, die. Het was een zwaar vermoeidheidssyndroom, maar dat is misschien wel hetzelfde. Ik was óp. Het was erger dan na de Spelen van Vancouver. Twee jaar lang stond alles in het teken van Sotsji, 24 uur per dag. Het liet me geen moment los. Alles wat ik deed, dat deed ik vanwege Sotsji. Tijd voor iets anders had ik niet. Ook niet om ziek te zijn. Een paar maanden voor de Spelen belandde ik in het ziekenhuis met galstenen. Lag ik op een kamer met allemaal bejaarden om me heen. Naast me lag een Jehova's getuige. Nou, dat gun ik niemand. Hij bleef maar praten. Ik kon nergens naartoe, er was geen voordeur die ik dicht kon gooien. Op donderdagmiddag zei ik tegen de verpleegster: morgen ga ik naar huis en maandag sta ik weer op het ijs. Dat kon niet volgens haar. Maar Wüst stond op maandag gewoon weer op het ijs, hoor. Ik wilde zo graag. De Spelen zelf waren slopend. Ik reed vijf afstanden, ik moest van de huldiging naar de medal ceremony en dan weer naar de volgende afstand. Na de Spelen was er een NK, daarna een WK allround, nog een World Cup in Heerenveen - en toen was de koek helemaal op.'

Lees het complete intervier met Ireen Wüst in het AD.