Door Marcel Luyckx

Sanne Wevers had in de ogen van de jury wel de ‘zuiverste’ oefening, maar niet de moeilijkste. In uitgangswaarde (D-score) gaf de regerend olympisch kampioen liefst 0.4 punt toe. Dat gat kreeg de Nederlandse net niet meer gedicht in uitvoering.

Loting had bepaald dat Sanne Wevers het bal op balk moest openen. De afmelding van Larisa Iordache, de beste in de kwalificatie, veranderde niets aan de volgorde. De EK was voor de Roemeense al geslaagd nadat ze zich woensdag op de meerkamp plaatste voor de Olympische Spelen, ondanks een nierontsteking. Die kwam aan het licht toen ze zich na de wedstrijd meldde in een plaatselijk ziekenhuis voor een medisch onderzoek. Ze kreeg een antibioticakuur en moest zelfs een nacht in het ziekenhuis blijven ter observatie. De balkfinale liet de titelverdedigster voor wat het was.

Sanne Wevers, de Europees kampioene van 2018, had dus geen houvast aan andere scores voor haar. Ze diende haar eigen plan te trekken. Ze wist dat het sowieso ‘maximaler’ moest dan in de kwalificatie. Toen turnde ze defensief wetende dat ze bij een val een finaleplaats op haar buik kon schrijven. Qua moeilijkheid deed ze er een schepje bovenop: 5.6 tegenover 5.3 in de kwalificatie. Ook de uitvoering was beter. Daarmee legde ze de lat hoog voor de zeven finalisten die na haar aan de beurt kwamen, maar niet hoog genoeg voor Melanie de Jesus dos Santos.

Het was bij voorbaat al een onvergetelijke finale voor de zussen uit Oldenzaal. Ze lopen intussen al hun halve leven mee bij de senioren in de turnwereld, maar nooit eerder stonden ze op een EK of WK samen in een toestelfinale. Het was nog memorabeler geweest als ze allebei het erepodium hadden gehaald, net als bij het Test Event in 2016 in Rio de Janeiro: goud voor Sanne, brons voor Lieke. Zonder val was Lieke, ook wel bekend als ‘de zus van Sanne’, dicht bij een medaille gekomen. Nu restte een plekje in de achterhoede.

De zilveren EK-medaille om haar nek gaf Sanne Wevers het gevoel van een overwinning. ,,Dit geeft een boost. Of goud er ook in gezeten had? Ik was heel dichtbij. Ik ben blij met wat ik hier presteer onder moeilijke omstandigheden.” Daarmee doelde ze niet op het gedoe om haar trainer en vader Vincent Wevers, die door de gymnastiekbond KNGU uit Tokio geweerd zal worden. Tegen hem loopt nog een onderzoek naar grensoverschrijdend gedrag na klachten van (oud-)turnsters.

Moeilijk vond ze om als eerste een score neer te zetten in de arena. ,,Eerst sta je een kwartier te wachten om de zaal in te mogen en vervolgens heb je heel weinig tijd om de focus te komen. In de finale heb je ook geen one-touch, om nog even een paar tellen het toestel te voelen. Je moet meteen scherp beginnen. , want de eerste tellen tellen meteen.”

,,Normaal gesproken lees ik een finale”, vervolgde Sanne Wevers, ,,schat ik mijn kansen in en bepaal ik een strategie op basis van de scores voor me. Nu moest ik een score neerzetten waar anderen zich stuk op zouden bijten, me meer focussen op mezelf. In dit stadium is dat misschien wel het beste. Het was ook wennen om voor het eerst sinds 2018 een finale te mogen turnen.”

,,Superknap van haar. Er ligt altijd druk op haar”, zei Lieke over haar zilveren zus. ,,Het is voor Sanne niet altijd makkelijk geweest. Op de WK twee jaar geleden in Stuttgart kon ze wel voor het team strijden, maar door blessures niet voor de balkfinale. Ze heeft weer een hele stap gezet door hier voor goud te strijden, terwijl ze niet eens voor volle moeilijkheid kan gaan.”

Aan haar eigen finale-optreden draaide uit op een teleurstelling door een val. ,,Ik voelde me heel strijdbaar, maar met een val doe je niet mee voor een medaille. En die had er zeker ingezeten. Aan de E-score (voor uitvoering, red.) zie ik dat ik wel de netheid heb die de jury wil zien.”

Een voetblessure, opgelopen in de meerkampfinale van vrijdag, hield Lieke Wevers nog bijna buiten de finale. ,,Ik ben rustig gebleven en alles ingezet op herstel om vandaag te kunnen turnen. Ik ben de medische staf dankbaar dat ze me op de rit hebben gekregen.”