Maar hem teleurstellen was ook zo wat, dus ik veinsde enthousiasme. Ik verwachtte een lange boswandeling de Geitenberg op. Daar zouden die ransuilen dan zeker in een oude eik zitten, in een holte, nauwelijks zichtbaar. (De vriend wijst naar twee zwarte schimmen. Je zegt: ‘Wat een schitterend gezicht zeg’.)

We dwaalden door een wirwar van straatjes en stegen die nergens naartoe leiden, die gewoon maar wat kronkelen. Maar ben je naar niets op zoek, dan vind je altijd wel wat. En zo was het nu ook. Wij stuitten op een schitterend zeeaquarium. Een Dierenaar had het in de vensterbank voor het raam geplaatst. 

Wuivend koraal zagen we en vissen zo fel gekleurd dat je niet geloven kon dat ze daar voor je zwommen. Ik dobberde een paar minuten in die tropische zee, proefde het zout op mijn lippen. Het zeeaquarium tilde mij werkelijk even op. De Dierense aquarist liet mij voelen wat we nu zo missen: de verrukking die door je heen gaat als je werkelijk iets meemaakt.