„Na het overlijden van onze hond kwam ik er al snel achter dat ik het leven zonder hond lang niet zo leuk vond. In eerste instantie wilden we een pup bij een Nederlandse fokker kopen. Een vriendin vroeg of ik weleens van galgo’s had gehoord. Ik ben mij direct in het ras gaan verdiepen.

Hun lot trof me recht in het hart. Galgo’s zijn niet alleen mooi, maar ook zacht van aard. Ze stralen iets heel bijzonders uit en dan te bedenken dat ze na het jachtseizoen massaal gedumpt en gedood worden. Ook al is het een druppel op de gloeiende plaat, iedere hond die gered wordt, is er een.”

„Wij haalden onze eerste galgo, Dali, op van vliegveld Zestienhoven. Hij voelde zich direct op zijn gemak bij ons. Hij is heel sociaal, speelt met allerlei honden en luistert heel goed. Een paar jaar later adopteerden wij onze tweede galgo, Nuñez.

Hij is een felle donder met veel Spaans temperament en kan niet loslopen omdat hij een behoorlijk trauma heeft. Dat wisten we overigens voor we hem adopteerden. Hij is midden in de winter uit een kanaal gevist waar zijn jager hem ingegooid had. Hij was ondervoed en onderkoeld.”

„Ik ben dol op Spanje. Maar de wijze waarop daar galgo’s worden gehouden en gedood, is gruwelijk. Dat heeft niets met cultuur te maken. Het zijn sadistische rotstreken. Ze kunnen de jacht wel onder traditie willen scharen, maar dat slaat kant noch wal. Dat deze honden weer hun vertrouwen aan je durven geven, vind ik geweldig. Wat dat betreft zijn het superhelden.”

Lees ook de verhalen van Ellen en Renate: