Ik dacht: een muziekje zal ook wel kunnen. En toen werd het scherm zwart

Sinds anderhalf jaar heb ik een ouderwetsche discoshow, compleet met draaitafels, lichten en een discokastje dat vroeger dienst deed als oma’s theemeubel. Niet letterlijk, maar het had gekund.

Inmiddels heb ik her en der in de omgeving enkele verjaardagsfeestjes opgeluisterd, op markten en vrijdagmiddagborrels gedraaid. 

Met hoeveel kijkers ik blij zou zijn, vroeg mijn dochter vanuit Sperrbezirk Tilburg. Eerlijk gezegd dacht ik zelf aan een paar honderd, maar bescheiden zei ik dat vijf al mooi zou zijn. Die had ik meteen al vanaf het begin van de uitzending. 

Ik kreeg foto’s van hoe mensen al dan niet met een licht alcoholische versnapering genoten van de muziek. Langzaam ging het aantal luisteraars en kijkers naar 42 en toen werd het scherm zwart.

Dat was een geintje van een grote multinationale platenmaatschappij, waarvan de software enkele nummers van hun artiesten had gespot. Ik ken het bestaan van auteursrechten. 

Maar ik dacht: als we zelfs uitstel kunnen krijgen van de hypotheekbetaling, steun mogen vragen als inkomen wegvalt, zal een sfeerbevorderend muziekje ook wel kunnen. In deze moeilijke tijden. Voor een keertje… Nee dus.

Gelukkig kon de livestream gewoon weer aan.