Ik las over eetbare koffiebekertjes. Ik veerde op. Puur uit enthousiasme

Plastic rietjes zijn vanaf volgend jaar verboden. Ze zien volop mogelijkheden voor het tarwerietje. Vogels bouwen er een nestje van, zei een van de ondernemers. 

Er is op aarde weinig zo ontroerend als de foto naast het artikel. Twee ondernemers die een vogelnestje van tarwerietjes voor zich zien. Hun verlangende, ronduit smachtende blik. In de ban van het idee de wereld te verbeteren en ook nog geld te verdienen. En dat met een rietje.

Ze leken niet van plan het bij rietjes te houden. Ik las over eetbare koffiebekertjes. Ik veerde op. Puur uit enthousiasme. Wat een geweldig product. Een product waar helemaal geen behoefte aan is. Niemand kijkt er naar uit zijn koffiebeker op te moeten eten.

Ik denk dat de twee ondernemers geloven in die tarwerietjes zoals anderen geloven in God. Er lijkt sprake van bezieling. Op zich is dat iets moois. Zeker als het gaat om zoiets eenvoudigs als een rietje. Mij lukt het niet. Ik zou het wel graag willen. 

Geloven in een rietje. Of in iets anders triviaals. Een gummetje. Een rolletje plakband. Confetti (tarweconfetti). Ach ja, die ironie van mij is makkelijk. Je houdt alles op veilige afstand. Geloof maar eens ergens in. Dat is moeilijk. Het vergt moed. (Ik heb het nu meer tegen mijzelf dan tegen u.)

Al moet je oppassen dat het geloof niet doorslaat. Daar hebben ze bij de Action last van. Het bedrijf gelooft in een zerotolerancebeleid als eigen personeel iets uit de winkel steelt. 

Velpenaar Dennis Kossink ontsloegen ze op staande voet. Hij stal een plastic tasje van 3 cent. Hier krijgt het geloof fundamentalistische trekken. Dat vond de rechter gelukkig ook.