‘Je zeikt wel over die updates, maar dat zijn de enige dates die jij hebt’

Maandagmiddag zag mijn moeder dat er van een noodtoestand geen sprake was, al jeukten haar handen om de badkamer te boenen. ‘Maar ik zie dat je onrustig bent, ik durf er niet aan te beginnen,’ zei mijn moeder. Een kwartier later, tot mijn opluchting: ‘Ik denk dat ik maar ga.’

Maandag was ik inderdaad onrustig, ik wilde verder schaven aan een tekst die ik een dag later op het gemeentehuis moest voorlezen. Een maand geleden was ik door Roeland, communicatieadviseur bij de gemeente Arnhem, benaderd.

Vanwege corona was er voor gemeentemedewerkers geen kerstborrel, wel een DWDD-achtige online uitzending. Of ik een gesproken column wilde voordragen. Een jaar eerder was dat door Marcel van Roosmalen gedaan.

Van Marcel van Roosmalen naar Remco Kock. Geen bezuiniging, zei Roeland. Ik kreeg net zoveel betaald als Van Roosmalen, maar dan wel iets minder. Prima, zei ik, want het leek me veel geld voor 5 minuten voorlezen.

Dinsdagmiddag was het zover. In een heus televisiestudiootje werd ik welkom geheten door presentator Roeland. Tijdens de uitzending wachtte ik in de backstage op mijn beurt, met medewerkers van de gemeente die geïnterviewd gingen worden.

Ondertussen sloeg de plankenkoorts toe. Makkelijk geld verdienen werd moeilijk geld verdienen. Ik moest naar de wc. Drie minuten later moest ik wéér. Ik dacht: ik ga niet nog een keer, wat moeten die gemeentemedewerkers in de backstage wel niet denken? Ik besloot toch te gaan, met een volle blaas kun je niet werken.

Ik probeerde mezelf te kalmeren. Wat kon er gebeuren? Dat ik zo de gemeente Arnhem teleurstelde? De gemeente Arnhem stelde mij ook vaak teleur! Toen werd het tijd om plaats te nemen. Ik plofte neer in een stoel als een tot de dood veroordeelde voor diens executie.

Ik begon te ratelen. Dat mijn vader ook een soort ambtenaar was geweest en vaak vertelde dat hij de hele dag naar Windows XL had gekeken, waarmee hij bedoelde dat hij vooral uit het raam koekeloerde.

‘Windows XL. Wat een klote besturingssysteem,’ zei ik. ‘Altijd die gedwongen updates.’ Ik gebruikte een grap van mijn broertje, die laatst tegen me zei: ‘Je zeikt wel over die updates, maar dat zijn de enige dates die jij hebt.’

Omdat ik vrijgezel ben en over daten begon, maakte ik van de gelegenheid gebruik en riep leuke dames die mij wel zagen zitten zich te melden. Gekscherend uiteraard, maar je kon nooit weten. 

Na vijf minuten was het voorbij. Er waren vast dames die me hadden zien zitten, maar niet op die manier, niemand meldde zich aan. Logisch. Ik had als een bang konijn in de camera gekeken, alsof het DWDD-achtige programma echt DWDD was, alsof er geen 400 maar een miljoen mensen keken. Ik werd verlamd door mijn fantasie, net als vroeger op de tennisbaan, waar ik me inbeeldde dat ik niet op de Elden- maar US Open stond.

Toen ik dinsdagavond, tijdens Vitesse-PEC Zwolle, aan mijn broertje vertelde wat ik had gedaan, zei hij: ‘De kerstborrel al op dinsdag? Stelletje ambtenaren!’