Al in 1895 bedacht de Russische wetenschapper Konstantin Tsjolkovsky dat het mogelijk zou kunnen zijn in de toekomst een soort luchtkasteel in een geostationaire baan te plaatsen. In zo'n baan beweegt het net zo snel als de aarde zelf, dus ogenschijnlijk blijft het precies op dezelfde plek stilstaan. Het luchtkasteel zou dan met een lange kabel verbonden kunnen zijn met een hoog gebouw, zoals de Eiffeltoren.

In 1979 beschreef de beroemde science-fictionschrijver Arthur C. Clarke het boek 'The Fountains of Paradise' al een echte ruimtelift. In een geostationaire baan laat je een zwaar object draaien, bijvoorbeeld een ruimtestation. Aan dat ruimtestation hangt een lange stevige kabel die je ergens op aarde vastmaakt. Langs die kabel kun je dan goederen en zelfs mensen naar de ruimte transporteren. Op het ruimtestation boven kun je je onderzoeken doen, en vanaf die plek kun je satellieten gemakkelijker in de juiste baan krijgen.

Beide heren zagen het goed, want het is in theorie mogelijk en de voordelen zijn legio, zo meldt NBC News. Want zelfs dankzij nieuwe ontwikkelingen als de Falcon Heavy van Elon Musks bedrijf SpaceX kost het nog altijd zo’n 3.500 euro per kilo materiaal om een object in een baan om de aarde (of verder) te schieten. Volgens het International Space Elevator Consortium (Isec) zou het met de ruimtelift nog maar 220 tot 880 euro per kilo kosten. 

Het zal ongeveer als volgt gaan: vanaf een platform op aarde, dat waarschijnlijk op zee wordt gebouwd, loopt een lange ketting naar een platform in de ruimte dat als eindstation voor de lift dient. De capsules met mensen en materiaal bewegen op en neer langs de kabel. Het Japanse bedrijf Obayashi heeft onlangs materiaal naar het internationaal ruimtestation ISS gelanceerd om een eerste ruimte-experiment uit te voeren.

Bij de proef moet een kleine capsule aan een stalen ketting van 10 meter op en neer bewegen. De echte kabel zal niet van staal zijn, maar van grafeen. Dat is een materiaal op basis van koolstof dat honderd keer sterker is dan staal en even flexibel als kunststof. Om de capsules te laten bewegen denkt Obayashi aan magnetische velden, terwijl het Amerikaanse Isec voor een systeem met een krachtige laser opteert.

Om de ruimtelift optimaal te laten functioneren, moeten de zwaartekracht en centrifugale kracht in balans zijn. Dit is het beste mogelijk boven de evenaar. De kosten bedragen ongeveer 8,6 miljard euro. Toch verwacht Obayashi in 2050 zijn lift in gebruik te kunnen nemen. Maar ook de Chinezen werken aan de technologie en beweren in 2045 gebruiksklaar te kunnen zijn. De gevaren van de ruimtelift zijn straling en gewichtloosheid, maar ook botsingen met satellieten, ruimtepuin en zonnewind. Net iets meer risico dan een dagje Efteling dus.

Ontvang elke dag gratis het laatste nieuws over auto's en mobiliteit: volg onze autoredactie op Facebook https://www.facebook.com/ADnlAuto/