Ze zette haar bakfiets in standje turbo. 
Ik zette mijn bakfiets in standje turbo.
Ze spande haar kuiten.
Ik spande mijn kuiten.
Ze spuugde op de grond.
Ik spuugde op de grond.

Het licht sprong op groen. Ze was beter weg dan ik. Met een paar pedaalslagen nam ze een voorsprong van een halve bakfiets. Ze ontweek handig een putdeksel en dook daarna als eerste een versmalling in. Ik moest in de remmen. Het fietspad was niet breed genoeg om in te halen, dus ik stuurde de stoep op tussen twee fietsenrekken door. Een oud vrouwtje met een boodschappentas moest voor me aan de kant springen, ik had geen adem over om sorry te roepen. 

Mijn benen jankten, mijn longen stonden in de fik, het motortje van mijn bakfiets zong als een naaimachine. Mijn kinderen schreeuwden: ,,Inhalen! Inhalen!” Ik deed wat ik kon, maar de vrouw in de paarse jas leek de benen van Annemiek van Vleuten te hebben ondergeschroefd. Ze slalomde om andere fietsers heen als Tomba la Bomba in zijn beste dagen.

Kilometers lang duurde de achtervolging. Dwars door de stad, over fietspaden, langs de dierentuin en het ziekenhuis, door het park. Daar zag ik ineens de kans waar ik op wachtte. Het pad voerde om een modderig grasveld heen, ik nam de kortste weg: over het gras. Door een enkeldiepe plas en een bloemperkje, mijn kinderen stuiterden bijna uit de bak – maar het lukte. Ik kwam vóór de vrouw in de paarse jas weer uit op het pad, vlak voor een bruggetje. Ik wilde triomfantelijk achterom kijken, maar juist op dat moment was mijn accu op. De motor viel uit, ik reed tegen een muur op. Het bruggetje veranderde in Alpe d’Huez. Ik hees me naar boven, maar halverwege werd ik voorbij gereden alsof ik er niet stond. Ik wees op mijn accu, maar het voelde als slechte smoes. De vrouw in de paarse jas keek niet op of om.

Ik kon haar horen lachen vanuit de verte.

Dit artikel is onderdeel van onze Fietstest 2021.