Een fietsroute door het tijdloze landschap van Noordoost-Brabant

,,Kan me niet voorstellen dat het daar mooi is.’’ De scepsis van mijn fiets­maatje. Bij wat ze niet kent heeft ze al snel weinig verwachtingen. Ze mag niet toevallig mee. Achter haar e-bike is het goed trappen, ook bij een straffe zuidooster. Maar toch, na afloop voel ik de kilometers. En zij? Ze lacht.

,,Als je begint in Lith en richting Ravenstein gaat en vervolgens terug via Herperduin blijf je helemaal binnen de gemeente Oss, dat is ook wel eens leuk’’, krijg ik als advies van een collega. Zo rijgt zich dankzij de knooppunten een mooie route aaneen. Met Maas en uiterwaarden, kasseien, dorpen, stadjes, gele pontjes, al dan niet in bedrijf. Saai is het onderweg nooit, afwisselend wel. Den Bosch, Eindhoven: zo dichtbij en toch zo ver weg.

De Maas. Denkend aan Holland zie ik brede rivieren traag door oneindig laagland gaan. Maar dit land, beste Hendrik Marsman, dichter van deze onsterfelijke regels, is Noord-Brabant. Dat toont zich hier van zijn meest Hollandse kant, dat is waar. Dit is niet het Brabant van bossen en hei, van de kei gezellige dorpen. Dit is een decor met dijkhuisjes. Met een rivier die ver weg is vanaf de dijk, maar toch zo boeit dat de blik voortdurend naar links is gericht. Al is dat niet altijd even handig. Niet alleen fietsers vinden het boeiend hier, ook heren en dames op motoren. De enige troost: ze rijden zo hard dat ze sneller weg zijn dan onze ergernis.

Het is fris. ,,Het is hier altijd wat graden kouder langs het water’’, weet een vriendelijke dame met een hond ons te vertellen als we een koffie doen. Fris of niet, dit landschap is tijdloos. Met meer kerkspitsen dan collega-fietsers. Die wisten blijkbaar allemaal dat het hard zou waaien. 

We zijn rond de middag vertrokken. Langs de Maas richting Ravenstein. Een stadje dat je omarmt, vanaf het moment dat je via de Kasteelse Poort binnenrijdt. Hier wil je blijven. We doen als troost een extra rondje. Maar de kilometers roepen. We peddelen verder. Zuidoost achter en opzij nu. Dat maakt elke trapbeweging net iets overtuigender. Herperduin? Geweldig, al klinkt dat woord altijd overdreven. Dit is zo anders dan de Maaskant van Brabant. Ook water, veel zelfs, maar omgeven door bos. Glad asfalt laat je eroverheen rollen alsof fietsen niets met inspanning te maken heeft. Hier zien we voor het eerst iets van drukte. Fietsers, wandelaars, mensen op bankjes, ze genieten van dat beetje zon op deze kille voorjaarsdag.

Na de stedelijke, maar bepaald niet vervelende drukte van Oss duikt plots een binnenvaartschip voor ons op. De leegte lonkt, het water, de polders, maar ook krijgen we weer ongevraagd gezelschap van de wind. Die heeft besloten toch maar een iets zuidelijker koers te pakken, hinderlijk op die laatste kilometers in westelijke richting.

Met verbazing zien we weer hoe leeg Brabant kan zijn. De keerzijde: we ruiken dit Brabant ook. Zelfs ­later, in de auto op weg naar huis, zal de gierlucht ons niet loslaten. De levendigheid van de dorpen eerder op de dag is verdwenen. Terwijl wij onze laatste pedaalslagen maken zit iedereen hier al aan de warme hap.

Op het parkeerterreintje aan de Maas pakken we in. Fietsen, tassen, helmen. Maar eerst verbazen we ons nog over een autootje dat volgeplakt zit met pamfletten: ‘Niet beschadigen’. Als we iets te lang dralen op het parkeerterreintje komt de bejaarde eigenaar van het autootje ‘toevallig’ naar buiten. Van ons heeft hij niks te vrezen, de arme man. Wij gaan voort.