Zo rijdt de goedkoopste elektrische auto van Nederland

De goedkope stadsauto lijkt bij veel automerken ten dode opgeschreven. De komende jaren nemen steeds meer autofabrikanten afscheid van hun kleinste modellen, omdat ze er lastig geld aan kunnen verdienen vanwege alsmaar strengere milieu- en veiligheidseisen. Onder meer de Renault Twingo, Volkswagen Up (met in zijn kielzog de Seat Mii en Skoda Citigo), Citroën C1 en Peugeot 108 krijgen vooralsnog geen opvolgers. Maar het van oorsprong Roemeense Dacia zwemt tegen de stroom in: het ‘budgetmerk’ van Renault brengt nu voor het eerst een kleine stadsauto op de markt, in de vorm van de Spring.

Dat getuigt van lef. Allereerst omdat de Spring volledig elektrisch is, waarmee meteen de milieueisen zijn getackeld. Ten tweede omdat de fabrikant dit model spotgoedkoop moet en kan produceren. Technisch is de Spring een doorontwikkelde versie van de Renault Kwid die al enkele jaren in India rondrijdt. Hij werd onder meer op veiligheidsgebied flink verbeterd om aan de Europese eisen te voldoen. Omdat er geen compleet nieuw model ontwikkeld hoefde te worden, kon Dacia een hoop geld uitsparen.

Die doordachte aanpak klinkt door in de aanschafprijs van de Spring: met 17.890 euro is dit met afstand de goedkoopste elektrische auto die je nieuw kunt kopen in Nederland. Dat klinkt aantrekkelijk, maar het gaat wat ver om de Spring een écht voordelige auto te noemen. Bijna 18 mille blijft namelijk een fors bedrag voor een 3,73 meter korte stadsauto met plek voor slechts vier personen.

Toegegeven, een concurrent als de Renault Twingo Electric kost minimaal 19.870 euro. Maar de concurrentie in eigen huis bestaat uit de grotere Sandero met verbrandingsmotor, die in de voordeligste uitvoering 13.790 euro kost. Voor de veel kleinere Spring betaal je dus minimaal 4100 euro meer, alleen omdat hij elektrotechniek aan boord heeft. Daar staat natuurlijk wel tegenover dat een elektrische auto geen wegenbelasting, veel lagere ‘brandstofkosten’, minder onderhoudskosten én voor zakelijke rijders een lagere bijtelling met zich meebrengt.

Allemaal waar, maar ondanks zijn zelfverzekerde, vlotte uiterlijk is de Dacia Spring toch echt niet meer dan een stadsauto, met de typische onhebbelijkheden die bij zo’n klein model horen. Met name langere mensen zitten matig op de wat vlakke, beperkt verstelbare stoelen, achter een stuurwiel dat niet in hoogte of diepte te verstellen is.

Achterin hebben de inzittenden weinig beenruimte, al profiteren zij wel van een ruime instap en meer dan genoeg hoofdruimte. De achterbak van 290 liter is bovendien goed toegankelijk, mooi diep en voldoende breed; twee grote boodschappenkratten passen moeiteloos naast elkaar. Maar het is jammer dat de achterbankleuning niet in delen om te klappen is. Op deze onderdelen mist de Spring de volwassenheid die kleine benzineauto’s als de Kia Picanto en Hyundai i10 van tegenwoordig tot vrijwel volwaardige gezinsauto’s maken.

De standaarduitrusting van de Dacia Spring is allerminst armoedig en helemaal bij de tijd. Zelfs in de minst luxe versie beschik je nog over een automatisch noodremsysteem, vier elektrisch bedienbare ramen, zes airbags, centrale vergrendeling met afstandsbediening, een handbediende airco en een radio met USB- en Bluetooth-aansluiting. Kies je voor de 1000 euro duurdere Comfort Plus, dan krijg je ingebouwde navigatie, Apple Carplay, parkeersensoren in de achterbumper en een achteruitrijcamera. Een reservewiel kost 145 euro extra, metallic lak is een optie van 595 euro.

Opmerkelijk is de Business-uitvoering: specifiek bedoeld als poolauto voor bedrijven of als deelauto en uitgerust met robuustere bekleding van kunstleer (makkelijk schoon te maken!) en diverse stootstrips om beschadigingen aan het interieur te voorkomen. Juist in dat interieur zie je trouwens dat dit een budgetmodel is: ondanks de aanwezigheid van blauwe design-lijnen kijk je vooral tegen keiharde kunststoffen aan.

Dat Dacia de Spring bedoeld heeft als stadsauto, blijkt ook uit z’n aandrijflijn. De elektromotor tussen de voorwielen levert slechts 33 kW (44 pk), waarmee hij vanuit stilstand maar liefst 19,1 seconden nodig heeft om 100 kilometer per uur te halen. Dat doet de Spring overigens soepel en minder sloom dan verwacht, maar indrukwekkend zijn de prestaties allerminst.

Daarbij is het accupakket relatief klein met een inhoud van 27,4 kilowattuur: volgens de WLTP-meetcyclus moet je daarmee 230 kilometer kunnen halen en die indicatie blijkt vrij realistisch. Tijdens onze eerste kennismaking redde de Spring iets meer dan 200 kilometer op zijn acculading, ondanks tientallen snelwegkilometers.

De actieradius is dus prima voor wie weinig kilometers maakt, maar wanneer je langere ritten wilt maken, kun je helaas niet terugvallen op vooruitstrevende laadtechnologie. Je kunt de Spring opladen via een stopcontact thuis: bij 2,3 kW duurt het zo’n 14 uur voor de lege accu’s weer vol zijn. Aan een openbaar laadpunt gaat dat al gauw 3,5 uur duren, met maximaal 7,4 kW dankzij een enkelfase lader.

Een snellader voor gelijkstroom (DC) kost 495 euro extra, maar zelfs dan komt de laadsterkte niet boven de 30 kilowatt uit. Door die relatief beperkte mogelijkheden veroordeelt Dacia deze Spring dus tot een leven in de stad. Dit is eerder de tweede auto van een huishouden dan de volwaardige gezinsauto die in praktisch al je behoeftes voorziet.

Dat brengt ons bij een belangrijke vraag: waarom zou je voor deze Dacia kiezen en niet voor bijvoorbeeld een gebruikte Renault Zoe? Op Gaspedaal.nl zien we voor 18.950 euro een frisse Zoe R110 uit 2019 (inclusief gekocht batterijenpakket) met zo’n 21.000 kilometer ervaring. Die haalt ongeveer 300 kilometer per laadbeurt, kan met 22 kilowatt laden bij openbare palen en ook sneller DC-laden dan de Dacia, biedt meer plek voor personen en bagage, levert betere prestaties en is voorzien van meer luxe dan de Spring. Die heeft bijvoorbeeld alleen een snelheidsbegrenzer, waar de Zoe over cruisecontrol beschikt.

De Dacia biedt weliswaar drie jaar fabrieksgarantie (plus acht jaar op de batterijen) tegenover de zes maanden Bovag-garantie (en nog altijd zes jaar op de batterijen) van de Renault, maar rationeel gezien lijkt zo’n gebruikte Zoe op veel vlakken een slimmere keuze. Al ontbreekt dan wel het genot van een nieuwe auto en dat kan voor veel kopers misschien toch een doorslaggevend argument zijn om voor deze Dacia te gaan.