De oplossing voor de verdroging stroomt dagelijks naar zee

Het westen van Brabant is al enkele jaren een van de droogste delen van het land en ook dit voorjaar werd de droogte extreem. Hoorde je in februari nog een enkeling mopperen dat het ‘te nat’ was, kenners wisten wel beter want het diepe grondwater was nog lang niet op peil. 

En dat bleek zodra in maart en april de regen vrijwel uitbleef. Poelen en vennen die van groot belang zijn voor onder andere amfibieën en vogels droogden in rap tempo uit, ingezaaide akkers en bloemenranden konden niet kiemen en aangeplant bos liet het verse blad hangen. 

Met angst en beven hield ik oude beukenlanen in de gaten, afgelopen najaar moest ik er een heel aantal gevaarlijke exemplaren laten kappen die de strijd tegen het dalende grondwaterpeil hadden verloren. Eeuwenlang hadden ze weer en wind getrotseerd, maar tegen zoveel extreme droogteperioden op rij konden ze niet op. 

Ook voor weidevogels is deze voorjaarsdroogte dramatisch. Er is geen voedsel voor de kuikens en menig donsballetje tuimelt in de diepe droogtescheuren. Rond onze lepelaarkolonie heb ik stroomraster gezet, door de lage waterstand kunnen vossen het broedeiland bereiken. 

Toch is het gek, ernstige verdroging in de lage landen bij de zee. Miljoenen kuubs zoet water stromen dagelijks door rivieren, sloten en beken naar zee terwijl natuur en landbouw ernstige schade ondervinden van droogte. Wat dan bepaald niet helpt, is dat gedurende die droge perioden de wateronttrekking explosief toeneemt. 

We doen dus iets helemaal verkeerd. Vochten we eeuwenlang tegen het wassende water, nu moeten we leren het water vast te houden om het grondwater aan te vullen. Dat vergt anders denken over water en ons watersysteem. In een lek geprikt landschap vol diepe sloten en drainagebuizen gaan we het niet redden, dus opstuwen en vasthouden is het devies!