Plantendokter

Maar na een korte inspectie van de crime scene zag ik dat de arme Chlorophytum comosum – ofwel graslelie – was overleden aan een chronisch gebrek aan water, gevolgd door een dramatische overcompensatie aan water. Eerst uitdrogen, dan verdrinken: wat een wrede misdaad.

Op een gegeven moment had ik zoveel graslelies staan, dat ik ze begon weg te geven. Eerst eentje aan de buurvrouw, toen aan mijn vrienden. Maar nog altijd had ik er teveel. Want ook ded jonge graslelies bij mij thuis werden volwassen en kregen ‘kindjes’.

Er is nu een onofficiële wedstrijd aan de gang wiens graslelie het grootst en gezondst is. Iedereen wil het beste plaatsje bij het raam. En spontaan ben ik op het werk gebombardeerd tot plantendokter, ‘want jij komt uit een tuindersfamilie’. Naast mijn gewone taken moet ik nu dus alle planten mee verzorgen. En onder mijn bureau staat een grote zak potgrond. Maar zo wordt het kantoor waar ik werk wel langzaam steeds groener.

Ik geloof dat iedereen ergens dat instinct heeft om voor de natuur te zorgen. Dat zit in onze genen. Iedereen heeft groene vingers, zelfs mijn collega, alias plantenmoordenaar. Maar natuurlijk is dat het zorgen voor planten iets wat je moet ontwikkelen.

Daarom geef ik mijn collega nog een tweede kans. Wie weet kan ik zelfs haar vingers nog groen maken.

Paul Franken