Ik weet dus al een tijdje dat het werk erop zit. Maar het praten over afscheid en onderhandelen over een regeling duurt altijd even. De zomer moet nog beginnen als per mail het definitieve voorstel van mijn bedrijf binnenkomt. Ik roep mijn vrouw, die net langsloopt, mijn kantoortje binnen.

We lezen het samen door. Dit is het moment waar we het al een tijdje over hebben. Doorwerken of de regeling pakken? Ik kan en wil dit niet alleen beslissen. Maar zij zegt ook: ,,Jij moet uiteindelijk de knoop doorhakken.”

Later bel ik een vriend. ,,Eindelijk”, zegt-ie. ,,Doen.” Ik praat er door de dag heen met mijn vrouw over door. Niet dat er nieuwe argumenten op tafel komen, maar zo gaan die processen. Je praat, je zoekt bevestiging. Tussendoor wik en weeg ik in mijn hoofd, lopend door het huis, onderweg naar de winkel, als ik de kleintjes ophaal van school. De hele dag heeft maar één thema: dit!

De regeling is goed. Maar toch weet ik dat ik mijn werk ga missen en ook, laat ik eerlijk zijn, dat ik iemand bén in die organisatie. Tegelijkertijd is er dat heerlijke vooruitzicht om niet meer verantwoordelijk te zijn voor van alles en nog wat. Maar als ik nou niks meer te doen heb, wat dan? Ik weet wel duizend dingen te doen. Maar ga ik ze dóen? Een kunstcursus volgen, een detective schrijven, een serie detectives, dé detectiveschrijver van de Lage Landen worden. Of wordt het een beetje boeren in Duitsland.

Niks doen is geen optie. Al was het maar omdat ik ook voel dat niks doen de kloof tussen mijn hard doorwerkende vrouw en mij veel groter zal maken. Is dat zo? Ik kan haar werk juist ook faciliteren. Maar ga ik thuis in de weg lopen? Mezelf in de weg lopen. Anderzijds, over twee jaar zou het toch al het geval zijn. En navrant: juist die dag komt een bericht langs over een verre collega, die van zijn fiets is gevallen, 60. Overleden. Oké, stoppen dan? Maar wat doe ik met alle avonden?

Tegen mijn vrouw zeg ik: ,,Schat, het voelt alsof de laatste fase van mijn leven ingaat, vandaag!” Ze zegt: ,,Nee joh, er komen nog zoveel fases. Je wordt nog opa. Je krijgt nog een keer kanker.”

Die avond antwoord ik mijn baas. Het is besloten.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl