,,Voor het eerst zag ik dat de roep om gelijkwaardigheid tussen wit en zwart niet langer alleen van zwarte mensen komt. Ik zag jongeren, wit en zwart, bereid om te knokken voor hun gezamenlijke toekomst. Zo mooi en hoopvol. Tegelijkertijd maakt het me verdrietig. Dat mijn dochter wordt uitgescholden voor ‘kutneger’ en ‘jouw huidskleur lijkt op poep’. Als moeder had ik mezelf ten doel gesteld: racisme stopt bij mij. Mijn dochters, hun leeftijdgenoten en alle volgende generaties mogen hier geen last meer van hebben. Maar het is nog steeds iets van nu, en zal ook iets van morgen zijn.’’