Anorexia-patiënte Ira (19) overlijdt in Portugal

De 19-jarige Ira was er al heel slecht aan toe toen ze begin januari vertrok naar het MGN Center in Portugal. ,,Haar gewicht was ontzettend laag en de reis viel haar heel zwaar. In de nieuwe omgeving viel ze nog verder af en die reserve had ze niet”, vertelt haar vader Mahdi Adel Nikkhooy vol verdriet. In december deed zijn dochter haar verhaal in deze krant, toe nog onder het pseudoniem Ina. ,,Ze is nauwelijks in therapie geweest, omdat ze al heel snel in het ziekenhuis terecht kwam. Ze heeft gevochten voor haar leven, maar een longontsteking breidde zich zo snel uit dat ze het niet heeft gered.”

ONVZ gaat in overleg met de verzekeraar van Emma die eind vorig jaar in de documentaire ‘Emma wil leven’ haar ultieme poging filmde om beter te worden. Ook bij haar mocht de therapie niet meer baten omdat ze er fysiek al zo slecht aan toe was. Volgens vader Adel Nikkhooy laten Emma en zijn dochter zien dat er een lacune is in de Nederlandse zorg voor anorexia-patiënten. ,,Deze groep meisjes is zo onzeker en angstig, daar moet je op een andere manier mee omgaan dan hier gebruikelijk is. Zoals Ira op 24 december verwoordde: In Portugal ,, is geen dwang en groepstherapie met jaloerse meisjes die onderling de strijd aangaan. Ze werken vanuit liefde en vertrouwen en er zijn ervaringsdeskundigen.’’

PvdA-Kamerlid Lea Bouwmeester juicht het initiatief van ONVZ en Human Concern toe. ,,Er moet vanuit deze groep patiënten gekeken worden wat ze nodig hebben. Idealiter hier in Nederland. Kinderartsen – en psychiaters zijn daar verantwoordelijk voor, maar ik ga ook graag met hen in gesprek om te kijken wat ze daarvoor nodig hebben.”

Therapie heeft Ira in Portugal dus nauwelijks meer gehad. Adel Nikkhooy heeft desondanks geen spijt van het besluit om naar Portugal te gaan. ,,Natuurlijk stel je jezelf die vraag. Maar hier was het ook geen leven, het ging zo slecht met haar. Bovendien wilde ze zelf ook nog één keer een therapie. Maar het is vreselijk, vreselijk dat ze zo ziek is geworden en we haar nu moeten missen. Voor Ira is het te laat. Voor anderen hopelijk niet, dat had ze zelf heel graag gewild, dat weet ik zeker.”