Ik ben geboren aan een dijk. Niet met de voeten in het water: het was een dijk midden in de Hoeksche Waard. Achter ons huis lag de appelboomgaard van de buurman waar wij ’s zomers struinden met de kruiwagen. Alleen wat op de grond lag mochten we meenemen. ’s Winters kon je aan de andere kant van de dijk goed sleeën. Je moest wel uitkijken voor het slootje, als dat nog niet dicht lag. Het was aan die kant van de dijk dat ik ooit een hap verse sneeuw in mijn mond deed. Ik weet nog dat het naar niets smaakte, en hoe wonderlijk ik het vond dat die hele handvol in je mond smolt tot maar een klein slokje.