De politieauto’s stonden nog te fikken op de Coolsingel toen Diederik Gommers aan tafel bij Op1 alvast zijn verontrustende vergezicht schetste: ,,Als we echt in code zwart terechtkomen, dan is wat we in Rotterdam gezien hebben peanuts. Dan moet de politie en het leger de ziekenhuizen beschermen.” Zijn uitspraak deed het goed aan de talkshowtafel en werd door verschillende media opgepikt en herhaald. Ik begreep zijn angst, maar vroeg me tegelijkertijd af of zo’n uitspraak iets bijdraagt aan het coronadebat. Een debat dat inmiddels behoorlijk uit de klauwen begint te lopen. Toch lijkt niemand z’n best te willen doen om het tij te keren. Zelfs onze eigen minister-president niet.

De grote leider van ons gave landje reageerde op de rellen zoals verwacht: ‘Het zijn idioten en criminelen die zo snel mogelijk berecht moeten worden!’ Hij heeft gelijk natuurlijk: iedere relschopper moet zo snel mogelijk worden opgepakt en bestraft. Ik ken werkelijk niemand die daar anders over denkt. Maar dat hoef ik niet nóg een keer uit de onderbuik van onze minister-president te horen. Spierballentaal hoor ik wel in de sportschool. In tijden van crisis en chaos wil ik een evenwichtige leider die de boel bij elkaar houdt. Zoals tijdens zijn befaamde tv-toespraak vorig jaar vanuit het Torentje waarbij woorden als solidariteit en gezamenlijk belang de boventoon voerden. Wat is er eigenlijk met dat ‘samen’ gebeurd?

Ondertussen schieten de coronacijfers door het dak en is de saamhorigheid ver te zoeken. Op straat, bij de kapper, maar ook in Den Haag worden de gesprekken harder en feller. Niet het virus, maar de heftige verdeeldheid in ons land lijkt inmiddels onze grootste tegenstander. En daarbij helpt het zwalkende coronabeleid van een demissionair kabinet bepaald niet mee. Het OMT trekt al weken aan de noodrem, maar het ontbreekt de heren in Den Haag aan daadkracht en gezag. De toon waarop Rutte ons deze week nogmaals de basisregeltjes in de oren probeerde te knopen, deed mij denken aan mijn jeugd. Aan mijn vader die mij en mijn zussen in het gareel probeerde te houden wanneer we gillend door de kamer raasden. ‘Ik waarschuw nog één keer, stoppen nu, anders… anders zwaait er wat!’ Dreigende taal van iemand die het eigenlijk ook niet zo goed weet.

Net als vroeger zit ik nu ook niet te wachten op stoere mannenpraat aan de talkshowtafels, dreigende woorden in de Tweede Kamer of spierballentaal van de premier die zelfs na tien maanden nog niet in staat is om een kabinet te formeren. Deze crisis vraagt om ander leiderschap. Iemand die duidelijk richting kiest en uitlegt waarom die keuze de beste is. Wat dat betreft zou Rutte nog een boel kunnen leren van zijn Nieuw-Zeelandse evenknie Jacinda Ardern. Haar ‘zero-Covid’-aanpak, die ze voor de opkomst van de deltavariant hanteerde, was snoeihard. Het hele land ging op slot na een melding van één besmetting, maar opvallend genoeg bleef het volk pal achter haar staan. Ook nu ze haar strategie heeft gewijzigd, vliegen de vuurwerkbommen niet door de straten van Auckland. Wat Ardern goed doet? Ze communiceert duidelijk, heel empathisch én blijft hameren op het collectief en het belang van een gezamenlijke inzet om de pandemie de kop in te drukken. Samen als één team. Kijk, dát is pas nieuw leiderschap.

Stelling: Deze crisis vraagt om ander leiderschap

Eens/oneens? Reageren kan onderaan dit artikel. Alleen reacties voorzien van een volledige naam worden geplaatst. We doen dat omdat we een debat willen met mensen die staan voor wat ze zeggen, en daar dus ook hun naam bij zetten. Wie zijn naam nog moet invullen, kan dat doen door rechts bovenaan op onze site op ‘Login’ te klikken.