,,Ondertussen ben ik nu wel mijn lieve kleine onschuldige neefje kwijt, die helaas in de vuurlinie stond van een stelletje gekken'', schrijft Mohammeds oom Hassane Ouled Ali een dag na de schietpartij in een open brief aan het Amsterdamse stadsbestuur. ,,Een aardige jongen die oude buurvrouwen hielp en geliefd was in de buurt. Hij was bezig met zijn toekomst. Hij wilde een baan hebben waarbij hij andere mensen kon helpen.''

Ouled Ali vraagt het Amsterdamse stadsbestuur om actie. Hij vraagt zich af waarom het beoogde slachtoffer in het buurtcentrum rondliep, zonder dat iemand wist dat hij op een dodenlijst stond. ,,Waarom heeft de politie de begeleiders van het buurtcentrum niet geïnformeerd over het doelwit, zodat hem de toegang tot het buurtcentrum ontzegd kon worden?''

Ouled Ali maakt zich ook zorgen over wat er nu met het doelwit van de aanslag gebeurt. ,,Een dezer dagen wordt hij ontslagen uit het ziekenhuis en duikt hij op in een ander buurtcentrum, zwembad, pretpark of gewoon ergens in de Kalverstraat. Degenen die hem zoeken zijn meedogenloos en zullen geen rekening houden met onschuldige omstanders. Het is dus een kwestie van dagen, weken of maanden voor er wederom een aanslag plaatsvindt met onschuldige slachtoffers als gevolg. Ik hoor graag wat u voornemens bent concreet te doen om de veiligheid van de burgers van Amsterdam te garanderen.''

Lees verder onder de foto.

Mohammeds oom is niet de enige die boos is. De tragische dood van de jongen was de tweede moord in drie maanden tijd in het wijkje Wittenburg, en de zoveelste in een lange reeks moorden in de hoofdstad. Zaterdagmiddag gingen honderd buurtbewoners spontaan de straat op om aandacht te vragen.

,,Dit is onze eigen Bataclan'', zegt André Agterof, voorzitter van buurtorganisatie 1018. ,,Wie haalt het in zijn hoofd om een buurthuis vol kinderen binnen te lopen en zomaar te beginnen met schieten. Er moet iets gebeuren in deze buurt, want de jongeren hier zijn onbeschermd. Wij moeten ze beschermen.'' Tientallen jonge Amsterdammers, in veel gevallen van Marokkaanse afkomst, kwamen de afgelopen paar jaar door geweld om het leven. Vaak waren ze zelf betrokken geraakt bij georganiseerde misdaad.

,,Zo kan het niet verder'', zegt Cynthia, vrijwilliger in het buurthuis waar Mohammed om het leven kwam. ,,We dwingen de jongens hier op het plein in een hoek, geven ze een stempel: 'Dit zijn waardeloze jongens'. Dan voelen ze zich natuurlijk nog waardelozer en gaan ze zich ook zo gedragen. Maar ik ken ze. Deze jongens deugen, bijna allemaal. Ze zijn keurig en beleefd, ze werken bij de Albert Heijn en ze zijn een hechte groep. Help ze dan!''

Dat het voor de tweede keer in korte tijd raak is in deze buurt, is geen toeval, zegt buurtbewoonster Mirjam. ,,Dit is geen gevaarlijke buurt, zou je zeggen. Maar dat is het dus wel. 's Avonds zie je hier jongens rondhangen die bedreigend overkomen. Ik denk dat het drugsrunners zijn, die van hieruit op en neer rijden naar de grachtengordel, waar hun dure klanten cocaïne bij ze bestellen."

Aan de rand van het plein houden veel jongeren afstand. Ze willen wel praten, 'maar alleen als het geen kutartikel wordt'. ,,Dat dit Mo moet overkomen is oneerlijk, hij deed nooit een vlieg kwaad, hij hielp iedereen. Hij liep zelfs stage bij een buurthuis, hoe braaf kan je zijn? En dan word je doodgeschoten. Dit is bizar.''