Drie dagen in klooster: 'Het moet verdrietig zijn om je gemeen­schap te zien verdwijnen’

Midden in Zwolle staat een imposant bruin bakstenen gebouw. Met zijn hoge kerktoren en gevels vol nissen en ornamenten doemt het hoog op boven de daken van de omringende woonwijk.

Als ik op een vroege donderdagochtend op het scherm van mijn telefoon tuur om de routeplanner te volgen, moet ik even later hard om mezelf lachen. Natuurlijk heb ik geen routeplanner nodig: een klooster is geen rijtjeshuis of een vierkante loods op een industrieterrein waar je drie keer omheen moet lopen voordat je de ingang hebt gevonden; het is een klooster! Een iconisch gebouw dat niet alleen in metaforische zin de weg wijst, maar ook in fysieke zin het middelpunt van de gemeenschap vormt.