Een ijsje, nog even stoeien met z’n moeder en toen pleegde Dennis (24) zelfmoord: ‘De waarom-vraag speelt nog niet’
Gerard en Maike Schoonhoven uit Wapenveld verloren eind augustus zoon Dennis. Hun enige kind beroofde zich van het leven nadat hij wist weg te lopen uit de Apeldoornse instelling GGNet, waar hij verbleef op de gesloten afdeling. Een indringend gesprek met Maike Schoonhoven over het grootst denkbare verdriet voor een ouder: het verlies van een kind. ‘Zonder liefde gaat het niet’.
Alice van EijkLaatste update:26-12-20, 10:17
Voor hulp of vragen over zelfdoding kun je terecht bij de landelijke hulplijn ‘113 Zelfmoordpreventie’. Via de telefoon op 113 en 0800-0113 of chat op 113.nl.
Soms schrikt Maike Schoonhoven (49) in de donkere nacht wakker en denkt ze dat ze alles heeft gedroomd. Dat het niet waar is, dat Dennis er nog is. Dat hun enige kind nog leeft. ,,Hij komt wel weer thuis, denk ik dan en zie ik hem gewoon het pad oplopen. Die gedachte houd me op dat moment op de been. Terwijl ik natuurlijk weet dat dat niet zo is. Dat doet je brein, die houdt op de één of andere manier vast wat ik niet kan missen. Het is een manier om dit te overleven. Want dat is wat we nu aan het doen zijn: overleven. Het besef dat Dennis er niet meer is, doet zo’n pijn. De gedachte dat hij niet ouder zal worden dan 24 jaar, maakt me intens verdrietig. Toch probeer ik dat nare gevoel om te buigen en te denken: we hebben maar mooi al die jaren mogen deelnemen aan zijn leven.’’
Zomerstorm
Thuis in Wapenveld aan de keukentafel vertelt Maike Schoonhoven dat ze voor die bewuste woensdag in augustus met haar zoon Dennis in Apeldoorn heeft afgesproken. Maar er wordt voor die avond slecht weer voorspeld, er is een flinke zomerstorm in aantocht. Ze denkt dat het beter is de afspraak een dag naar voren te halen. Na overleg staat ze dinsdagavond aan de poort bij GGNet, waar Dennis sinds enkele maanden verblijft op de gesloten afdeling.
IJs en een berenklauw
,,We zijn naar Charlie’s gereden, een snackbar in de buurt met Italiaans schepijs. Dennis had drie bolletjes, ik twee. Toen het op was, wilde hij nog een berenklauw. Ik dacht: wat een combinatie maar ach, lekker belangrijk. Dennis trakteerde. Hij heeft het geld nog in de snackbar aan me overgemaakt. Daarna zijn we teruggereden. Vlak voor het afscheid, pakte hij mijn beide handen. We hielden elkaar vast aan de onderarmen en draaiden rondjes, zoals we dat vroeger ook deden. Achterover en vol vertrouwen in elkaar. Toen liet hij los en gaf me met een lach een flinke schouderbeuk. ‘Wel blijven staan, mam’, zei hij nog. Ik heb hem volgens mij nog een flinke beuk teruggegeven: Tuurlijk, jongen. We waren altijd aan het stoeien. Tot aan de laatste dag.’’
Gerard en ik wisten die woensdagmorgen al dat Dennis niet meer leefde. Noem het onderbuikgevoel, we voelden het allebei
Maike Schoonhoven
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.