De dag begon met alle elementen van dreiging. Ik had ’s ochtends de term ‘pokkenweer’ al uit de kast gehaald, toen ik bibberend terugkwam van de kleintjes naar school fietsen. Sneeuw, striemende regen. De afgelopen winter was zachter. Mijn kleinste leek er weinig last van te hebben. Op het schoolplein beende ze vastberaden met haar nieuwe rode laarsjes richting een klein meertje: ,,Ik moet even door die plas daar!’’

Goed, toen ik, afgedroogd, in mijn werkkamer mijn mailbox opende was het eerste berichtje er een met de aanhef: doe het niet! Ik citeer: ‘U behoort kennelijk tot de bevolkingsgroep die staat te trappelen om hun ‘prikje’ te kunnen halen. Ik gruw daarvan en heb diep medelijden omdat NIEMAND WEET WAT DIT PRIKJE IN JE LICHAAM DOET.’

Ja, die dag was het vandaag. En precies ook de dag dat het EMA, de Europese geneesmiddelenwaakhond, zijn oordeel zou vellen over AstraZeneca, mijn vaccin. Als dat maar goed ging. Ik moest per se voor het EMA mijn huisarts bereiken. Mijn afspraak was pas om 13.00 uur. Het EMA zou ergens in de middag een persconferentie geven.

Ben ik dan niet bang voor bijwerkingen? Natuurlijk wel, ergens achterin mijn hoofd zit onzekerheid. Maar luister: half Engeland is er al mee ingeënt.

Om 12.58 uur stond ik in het wijkcentrum waar mijn huisarts achter een tafeltje zat met een vragenformulier. Geen klachten? Geen bloedverdunner? Niet pas corona gehad? Etc. Ach, dat wist ze allemaal wel, maar zo is de procedure. Gisteren hadden veel mensen uit angst afgezegd, vertelde ze. Hadden ze anderen op de kennelijk bestaande wachtlijst gebeld.

Om 13.03 uur zette een van haar assistentes de prik en had ik in ieder geval het EMA verslagen! Na mij druppelden nog wat gelukkigen binnen. Of waren we sufferds? Zou het gevreesde AstraZeneca-vaccin ons: 1. direct van de sokken blazen? 2. misschien over twee weken aan een vroegtijdig einde helpen? of optie 3. ons beschermen tegen de corona? Wij gingen duidelijk van het laatste uit. Er was evenwel weinig opwinding onder ons. Gelaten namen we plaats op grote afstand van elkaar, met hooguit een knikje naar de buurman.

We kregen een kopje koffie, thee of water van een andere dokter, die zijn degradatie tot koffiemeneer probeerde goed te praten door te vertellen dat hij die ochtend geprikt had. Ik voelde even steken in mijn borst, maar die verdwenen ook weer. Toen werd het me wazig voor de ogen, maar dat was omdat mijn bril besloeg boven het mondkapje.

Na het kwartiertje verplichte pauze verliet ik ongeschonden het lokaal en begon de wandeling terug. Ik vroeg me zeer serieus af of het ‘anders’ was nu. Viel er een last van me af? Best moeilijk, zo’n zelfondervraging, laten we eerlijk zijn. Daar betalen we psychiaters goed geld voor. Ik realiseerde me dat de prik krijgen behalve een fysieke ervaring, dus ook een psychologisch proces is.

Maar jazeker, ik raakte er gedurende mijn wandeling van overtuigd dat ik opgelucht was. Vrijer. Het was natuurlijk toeval, maar na het pokkenweer was de zon gaan schijnen. Ik kwam langs mijn kapper, overwoog naar binnen te gaan voor een hoognodige knipbeurt, maar er zat net een man in de kappersstoel lekker relaxed zonder mondkapje al zijn aerosolen de lucht in te communiceren. ‘Niet overdrijven’, dacht ik. Bovendien zou de prik pas over twee weken enige bescherming bieden.

Natuurlijk deelde ik het historische moment in de familie-app, ontving felicitaties en kloppende hartjes. Mijn oudste dochter belde, vrolijk. ,,Gefeliciteerd pap. Kan wel zijn dat je nu 5G in je hebt, maar hé, dan heb je geen problemen met de wifi meer.’’ We praatten over de commotie en de langetermijneffecten van vaccinatie, waarover zo veel gespeculeerd werd. Ze zat er niet mee. Moest ik ook niet doen, vertelde ze: ,,Ach, die langetermijneffecten, over dertig jaar leef je toch niet meer!’’ Ja, het was een mooie dag met fijne vooruitzichten.

En nu u! Hoe is het u deze week vergaan? Staat u op een spillage- of restlijst? Bent u ook met AstraZeneca ingeënt, of hebt u juist de afspraak afgezegd? Bent u bang geworden voor inentingen na alle publiciteit? Vertel het me!

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl