,,Het is een mirakel dat er verder niemand is gewond geraakt”, vertelt de dochter van Esmeralda kalm. ,,Maar we leven nu in een nachtmerrie. Ik vraag me elke keer af of dit allemaal wel echt gebeurd is.”

Vorige week woensdagavond voltrok zich een drama in het huis waar haar moeder en oom woonden. Door kortsluiting ontstond brand en moesten zij op slippers en in ondergoed naar buiten rennen. De 150 jaar oude woning is door instortingsgevaar niet meer bewoonbaar . 

,,De woning was van mijn grootmoeder, die niet meer leeft. Mijn ma en oom waren het huis aan het opknappen. Mijn ma vertrok in 2012 vanuit Amsterdam naar Curaçao om mijn oom te helpen met die enorme klus. Ze deden het op eigen kracht dus dat ging traag, ook omdat het een monumentaal pand is.” 

De kortsluiting ontstond bij een ventilator. Kilie’s moeder sliep in de slaapkamer met haar vier hondjes toen ze wakker schrok van de vlammen. ,,Uit instinct probeerde ze die te doven met water. Maar dat maakte het erger, weten we achteraf.”

Eenmaal buiten vangen buren de slachtoffers op. ,,Stonden ze daar met slippers en ondergoed. Verder niks. Ze moesten toekijken hoe ons familiehuis afbrandde.”

Ook voor de bewoners en omwonenden was het een stukje geschiedenis dat verloren ging. ,,Alle herinneringen gingen in rook op.” Kilie's oom is een stoere, sterke man, benadrukt ze. ,,Hij hield zich vast aan het huis van mijn grootmoeder, waar hij bijna zijn hele leven woonde. Maar die avond hebben hij en mijn mama gehuild als kinderen.”

De familie worstelt nog steeds met de gevolgen van de dramatische avond. Moeder en oom hebben niks meer, en krijgen soms nog een inzinking. ,,Ze waren niet verzekerd. Ik bel heel de dag met mijn broer, en dan weer met mijn moeder. Ik ben verdrietig, maar zij heeft het nog moeilijker.”

Het huis is een bekend gezicht op Curaçao. ,,Zelfs mensen die ik niet ken sturen me berichtjes hoe verdrietig ze erover zijn. Mijn grootmoeder heeft veel mensen opgevangen in dat huis, mariniers kregen er vroeger te eten. Veel herinneringen zijn nu verloren gegaan.”

Voor familieleden in Nederland werd het snel duidelijk dat er hulp nodig was. ,,In plaats van naar Curaçao te vliegen hebben mijn broer en ik haar geld gestuurd. Want dat is wat ze nu nodig heeft.” 

Haar moeder zat bepaald niet te wachten op een online doneerpagina. Maar ze voelde zich geroepen om het toch te doen. ,,Want dit is erg genoeg, ze kunnen dit niet alleen aan. Ik ben bang dat ze anders tot hun laatste dag bezig zijn om het huis te herstellen.”