Help, mijn kind gaat naar de brugklas! Zes overlevingstips

Het was een warme augustusdag en wij zaten er waarschijnlijk net zo onwennig bij als onze kinderen die eerste weken. Veertig vaders en moeders, bijeengedreven in een klam lokaaltje op de eerste verdieping van de middelbare school waar mijn zoon de komende zes jaar door zou brengen. De mentor - vorsende blik, gedecideerde zinnen – probeerde ons in een stief uurtje uit te leggen wat er op ons af zou komen.

Zij vertelde ons met uitgestreken gezicht dat onze kinderen het moeilijk zouden krijgen. Dat ze dikke onvoldoendes zouden scoren. En, ja, dat ze af en toe geplaagd zouden worden door een zenuwinzinking: kan-ik-dit, wil-ik-dit, mag-ik-hier-weg. Maar – ze laste een pauze in - die dingen hoorden erbij. Die moesten wij, ouders, in zo’n eerste jaar gewoon laten gebeuren.

Uiteindelijk ging het erom dat de leerlingen zelf op dreef kwamen, en, nee, dat kon niet zonder fouten, ongelukjes, en een 1 of 2. Ze negeerde het opgewonden gemompel, zoals alleen leraren op de middelbare school dat kunnen, en gaf ons het volgende motto voor het komende jaar mee: 'liefdevolle verwaarlozing'. Nou, mij leek dat zo moeilijk niet. 'Liefdevol': check. 'Verwaarlozing': ook uitstekend. Ik zat helemaal niet te wachten op middagen vol kansberekeningen. 

Ik ben inmiddels een jaar verder en zeg u eerlijk: het was heftiger dan ik dacht. Je kind laten struikelen: welke ouder durft het? Zelfs dat ‘liefdevolle’ bleek lastig. (Check de hysterische uitval onder 3.) Maar ik weet nu wel wat meer dan ik wist en wat ik weet geef ik u allen, brugpieperouders, graag mee. Succes, guys! (Emoji’s niet voorhanden, maar u kunt hier, wat mij betreft, kiezen uit de knipoog of de huilebalk.)

_{Ontdek hieronder de zes tips van verslaggeefster Eefje Oomen...}