De dochter huilt want ze heeft haar kleine teen aan de stoelpoot gestoten toen ze voorbij de tafel rende. Ze zit op mijn schoot en wijst verbaasd en kwaad naar haar pijnlijke teen. Na een aantal kusjes vertel ik dat over de hele wereld mensen hun kleine teen stoten aan stoelpoten, tafelpoten, stenen en paaltjes. Dat er op dit moment aan de andere kant van de wereld ook iemand huilt vanwege die kleine teen. Dat dat is wat ons mensen bindt: dat we allemaal weleens met onze kleine teen achter iets zijn blijven haken en toen hinkelend en vloekend en huilend een paar minuten door het leven zijn gegaan.