Het wordt eindig, dit leven binnen en een klein beetje buiten de eigen deur

De zon schijnt. Ik maak een wandelingetje naar de glasbak. Je moet eruit, hè. Daarna een ommetje over het plein. Ik ga even zitten op de betonnen omheining van het schrale grasveldje. Zon op de kop, een momentje om na te denken. Beter nog, een moment om heel bewust nergens aan te denken. Gewoon even niks. Beetje staren naar de zwervers, de man van het postkantoor die de peuken voor de winkel op een hoopje veegt, die hij elke dag bij elkaar rookt. Duiven en meeuwen die vechten om een sneetje brood. Altijd winnen de meeuwen. Tuig is het.

Zomaar een gestolen halfuurtje in een werkochtend. Met boze brieven van u. Dat ik nu niet onvoorzichtig moet worden en vooral wel solidair moet blijven met mijn (jongere) niet-gevaccineerde vrouw, die anderhalf jaar mijn strenge quarantaine mee heeft uitgezeten. Natuurlijk mensen, natuurlijk blijf ik solidair.

Maar de lente staat wel voor de deur. En dus kan de buitendeur naar de tuin lekker open voor de kleintjes. Net als vorig jaar, toen ze zelfs de hele dag bij ons waren, de scholen gesloten. Verder is het nog heel corona, half-quarantaine. We komen nog zelden ergens. En toch begin ik langzaam het gevoel te ontwikkelen dat het eindig wordt, dit leven binnen en een klein beetje buiten de eigen deur.

Het gevoel was er helemaal toen ik een vergadering met een paar collega’s had, die op zeer gepaste afstand in een grote vergaderzaal zaten. Ik was thuis en verscheen bij hen op het beeldscherm. En hoe we ook allemaal ons best doen om het als normaal te beschouwen: ik was er feitelijk niet bij. Daarna appte ik zoiets tegen een van die collega’s, en zij vroeg: ‘Kom je eigenlijk terug na de tweede vaccinatie?’ Ik: ‘Ja, dat zou moeten kunnen, hè.’ Ik schrok ervan en voegde drie seconden later toe: ‘Dat is toch wel een gek gevoel, dat dat zomaar weer mogelijk wordt.’

In die fase zijn we dus aanbeland. Het einde lijkt echt in zicht. Ik voelde bijna ontwenningsverschijnselen. Diep in mij twijfelde zelfs even iets of ik wel terug wilde. Weg uit deze kleine, veilige biotoop van mijn eigen huis en tuin. Zeker, dat is verontrustend. Het stockholmsyndroom. Ik ben van de quarantaine gaan houden. Toen kwam het antwoord van die collega terug: ‘Je zult wel weer moeten wennen.’ Precies dat, dacht ik.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: