Als Cindy (47) ’s avonds weer eens het huis uit was gevlucht en doelloos in het donker over straat liep, wetende dat ze bij terugkomst ‘weer alle hoeken van de kamer zou zien’, wat had ze toen graag iemand kunnen bellen die wist waar ze het over had. Geen instantie die er gelijk op was gaan aandringen dat ze weg moest gaan bij de man die haar mishandelde, of die gelijk allerlei hulpverleners op haar af had gestuurd, maar gewoon iemand die naar haar had geluisterd. ,,Iemand die aan een half woord genoeg had gehad om te snappen in welke situatie ik zat. Die luistert, maar niet gelijk oordeelt.”

Die iemand wordt Cindy nu zelf. Ze is een van de ervaringsdeskundigen die meewerkt aan de nieuwe telefoonlijn die vandaag van start gaat: Hear My Voice (0800-3200032), waar slachtoffers van huiselijk geweld naar toe kunnen bellen om te praten met lotgenoten. Mensen dus die zelf slachtoffer zijn geweest van huiselijk geweld. ,,Zo’n hulplijn is er nog niet”, zegt Barbara Berkelaar, bestuurder bij Perspektief, een van de vier opvangorganisaties bij huiselijk geweld die het project hebben opgezet. Als slachtoffers een van de bestaande hulplijnen bellen, krijgen ze direct een hulpverlener aan de telefoon. ,,Sommige mensen zijn daar nog niet aan toe, daar is dit nieuwe nummer een oplossing voor.” Het project heeft als slogan ‘wie A zegt, hoeft niet altijd B te zeggen’.

Huiselijk geweld is een grotendeels verscholen probleem, stellen de hulporganisaties. Zij gaan ervan uit dat er achter een op de drie Nederlandse voordeuren sprake kan zijn van huiselijk geweld. Berkelaar: ,,Wij werken in de regio Haaglanden en alleen al bij ons komen jaarlijks 2.000 telefoontjes binnen.” Een studie van het CBS vorig jaar kwam tot de conclusie dat een goed, landelijk overzicht van meldingen over huiselijk geweld niet te geven is.

Ervaringsdeskundige Cindy: ,,We denken dat nog veel huiselijk geweld verborgen blijft, omdat mensen niet naar een hulplijn durven te bellen. Ze zijn bang dat dan  de kinderen uit huis worden gehaald of dat er gelijk drie psychiaters op je af worden gestuurd. Hulpverleners verwachten vaak van je dat je een volgende stap zet: dat je bij iemand weggaat bijvoorbeeld. Maar zoiets is een proces.”

Dat weet ze zelf als geen ander. Ze zat 23 jaar in een gewelddadige relatie met een man die teveel dronk. Ze stapte er op een gegeven moment uit, maar ging daarna toch terug. Waarop de situatie thuis twee jaar lang steeds weer uit de hand liep. ,,Ik zag niet meer hoe ik eruit kon komen. Uiteindelijk ben ik in therapie gegaan en heb ik 112 gebeld toen de zaak weer een keer escaleerde. Toen is mijn man opgepakt.”

Die stap heeft ze zelf moeten zetten, want voor familie en vrienden is het onderwerp vaak taboe. ,,Familie durft vaak niets te zeggen, want die zijn bang dat dan het gezin uit elkaar valt. En als je er met een vriendin over praat dan zegt die bij de derde keer: je kunt blijven zeuren, maar je kunt er ook iets aan doen. Dan loop je het risico dat je die vriendin ook nog kwijtraakt.”

De hulporganisaties achter de nieuwe hulplijn hopen op deze manier meer mensen te bereiken. Cindy: ,,Uiteraard kunnen wij doorverwijzen voor professionele hulp, maar je kunt ons ook tien keer bellen zonder dat we je daar steeds op wijzen.”