Het was tijdens de eerste lockdown dat ik ineens tegen mijn man stond te gillen. Dat-ie zélf maar dat kloterige thuisonderwijs moest geven als hij het allemaal zo goed wist. Kon hij ook meteen de kinderen bezighouden. En vier keer per dag met die stómme hond gaan wandelen. En stofzuigen, want dacht hij soms dat de kaboutertjes dat deden? En tussendoor ook nog ‘gewoon’ alle werkuren maken, hè. ,,Jij hebt alleen maar commentaar, maar doet niks. Terwijl ík een vitaal beroep heb!’’ krijste ik. Het liefst was hij mij aangevlogen. En ik hem.

Een dag later was het weer pais en vree in huis en konden we er wel om lachen. Maar ik denk vol schaamte terug aan die andere ruzie waarbij een bord eten op tafel kapot knalde. Ik zie de worst en de bloemkool nóg liggen. En anders herinnert de buts in de tafel ons er wel aan.