Vanuit een hoek van de woonkamer lacht Emanuel ons toe. Daar staat op een tafeltje zijn portret. Liz Meis, zijn moeder, laat in haar appartement in het centrum van Amsterdam briefjes door haar vingers glijden, die ze bewaart in een doos. De laatste geschreven boodschappen van Emanuel, soms wanhopig van toon. Betraande speeches van de crematie. Op haar laptop speelt Liz een video af waarin we hem als kind en als tiener zien. Een mooie jongen die speelt, danst, zingt, pizza’s eet.