‘Ik sta altijd aan’

Op een zondagmiddag zit ik op mijn knieën naast een grote Samsonite-koffer. Vragend kijk ik op naar Don Schothorst, de oud-reclamegoeroe over wie ik op dat moment een boek schrijf. Vanuit zijn rolstoel knikt hij me bemoedigend toe. Langzaam maak ik de ritssluiting open en denk aan al die mensen in loondienst die op hun vrije zondagmiddag gewoon strandwandelingen maken en dat uitje afsluiten met een pannenkoek.

Hoogstwaarschijnlijk tref ik in deze koffer niet de vakantiekiekjes aan voor het fotokatern van Dons biografie, want we hebben het net uitgebreid gehad over zijn vroegere seksverslaving en zijn ogen glimmen bij de aanblik van de koffer. Als de koffer open is, houd ik een voor een de attributen omhoog: een leren masker, tepelklemmen, een peniskoker met gemene prikkertjes en een indrukwekkende verzameling zwepen.

Don had mij uitgekozen om het boek over zijn leven te schrijven. Dat was volgens hem omdat ik mezelf tijdens onze eerste ontmoeting ‘zo goed had verkocht’. Mijn vader, zelf al dertig jaar zzp’er, had me nog op het hart gedrukt om bij de kennismaking niet al te amicaal te doen en Don gewoon de hand te schudden. Maar toen ik hem zag, riep ik: ‘Dag schat, wat gewéldig om je te ontmoeten!’ En ik gaf hem drie dikke zoenen. Het ogenblik dat ik zijn wereld betrad, voelde ik feilloos aan hoe ik me moest gedragen om deze klus binnen te halen. Het was de kameleon in mij, die zich in mijn werk als zzp’er ongemerkt steeds beter ontwikkelde.