Maaltijdbezorger speurt naar vermiste Nederlanders

Soms. Heel soms bekruipt moeder Aag een beklemmend gevoel over wat er met haar zoon Jeroen de Wit (32) uit Leimuiden is gebeurd sinds hij op 18 februari 2018 plotseling verdween. Hij leeft niet meer, spookt het dan door haar hoofd. Het kan bijna niet anders. Zijn zwarte Suzuki Alto is sinds die dag nergens meer gezien. Hij kwam niet op zijn werk. Liet niets van zich horen, terwijl ze altijd veel contact hadden. In het laatste telefoongesprek dat ze met hem had maakte hij een depressieve indruk en aan een vriendin stuurde hij vlak voor zijn vermissing een onheilspellend bericht: ‘Ik ga mij verzuipen.’

Het zijn van die momenten waar Aag liever niet aan denkt. Want zolang hij niet is gevonden kan ze simpelweg niet accepteren dat hij niet meer leeft. ,,Wat als hij volgende week toch ergens tevoorschijn komt. Hoe kan ik mijzelf dan ooit vergeven dat ik hem dood heb verklaard? Ik moet hoop houden’’, zegt ze in haar woning in Noordwijk waar ze elke zondag – de dag dat hij verdween - een nieuw kaarsje voor hem opsteekt.

Het is een slopende worsteling met gevoelens die nu al 62 weken duurt en die elke dag haar leven tekent. Een ritje met de auto langs een kanaal of rivier bezorgt haar al de kriebels.  ,,Dan vraag ik dan mij toch weer af of hij misschien hier ergens zal liggen. Elke keer schrik ik ook als ik een kleine zwarte auto zie rijden. Zou dit ‘m zijn?’’ Nee, is steeds het antwoord als ze naar het kenteken heeft gekeken.

Moeder Aag zoekt zo al ruim een jaar vergeefs naar een spoor van haar zoon. Ze gooide flyers in brievenbussen, liet een billboard langs de weg zetten, schakelde tv-programma’s en kranten in, ging te rade bij paragnosten, begon een campagne op Facebook om tips te krijgen en liep uren met haar echtgenoot langs de waterkant om te kijken of zijn auto misschien daar lag. ,,Maar er zijn zoveel meren. En het water is donker. Je ziet helemaal niets. Het helpt ook niet echt dat we geen idee hebben waar we precies moeten zoeken. Maar je wil toch wat doen.’’

In al die maanden kwamen er meerdere tips binnen, maar de ultieme die leidde tot de vondst van Jeroen zat er niet bij. Dolblij is ze dan ook met initiatief van de politie en maaltijdbezorger Deliveroo. Komende maand rijden honderd maaltijdbezorgers met een poster van vijf langdurig vermiste Nederlanders. Dat doen ze onder meer in Amsterdam, Den Haag, Breda en Nijmegen. Ook Jeroen staat op deze posters. 

Dat de zoekactie succes kan hebben, bleek eind vorig jaar in Engeland waar Deliveroo begon met het project. Voor Kerst waren drie families herenigd met hun vermiste dierbaren. Het initiatief kreeg vervolgens navolging in België, waar het overigens niet tot een ultieme tip kwam.

En uiteindelijk is het de keus aan de achterblijvers om wel of niet mee te doen. Moeder Aag van de vermiste Jeroen de Wit hoefde in elk geval niet te twijfelen. Al beseft ze heel goed dat het een loodzware maand kan worden als hij weer niet wordt gevonden. Of als er tips worden doorgegeven die uiteindelijk tot niets leiden. ,,Maar er gebeurt tenminste weer iets. Dat is mij heel wat waard, want ik weet nu wat het verschil is tussen gemist worden en vermist zijn. Aan dat laatste komt voor ons geen einde.’’