Mam, ik had een rotjeugd

Een paar jaar geleden kreeg mijn man tijdens de vakantie een hartinfarct. Terwijl hij in het ziekenhuis lag, bracht ik de nacht door in een snikhete stacaravan met de kinderen; eentje van 3 jaar en eentje van acht maanden. Tegen een uur of 3 begon de jongste te krijsen en te spugen. Alles zat onder. In de veel te kleine badkamer sproeide ik de baby schoon. Die stopte niet met gillen, waardoor ook de peuterdochter wakker werd en het op een huilen zette. Halfslachtig probeerde ik mijn dochters te troosten, onderwijl jankend en zwelgend in zelfmedelijden.

In de weken en maanden daarna bleef ik blaffen tegen de kinderen; vermoeid en ongerust als ik was door de longontstekingen die volgden op mijn mans hartinfarct, en extra geïrriteerd vanwege chronische rugpijn. Aan consequent zijn, geduld hebben en een beetje aandacht opbrengen voor de kinderen kwam ik nauwelijks toe.

Midden in de dip dacht ik aan haar, mijn moeder. Hoe moest zij zich hebben gevoeld toen in haar leven de ellendige gebeurtenissen elkaar in moordend tempo opvolgden? Bij mij werd het na zes maanden beter, bij haar heeft de ellende nog altijd invloed op haar dagelijkse leven. Ik verweet haar van alles en nog wat, maar wat was er van mij geworden als de rampspoed die haar trof, mijn lot was geweest?