Marco en Ingeborg van Swolsch Friethuys winnaar AD Friettest 2017

Het Swolsch Friethuys is nog geen twee jaar open en voor het echtpaar Poel is het 'nog elke dag een feestje'. Gepokt en gemazeld in de horeca ziet Marco zijn kans schoon als er begin 2015 op het Grote Kerkplein in Zwolle een pandje vrijkomt. ,,Ik had met mijn grote mond al jarenlang lopen roepen dat ik als eerste in Zwolle een zaak in verse friet wilde beginnen. Toen die kans kwam, aarzelde ik geen seconde.’’ Marco is impulsief en extrovert, Ingeborg rustig en bedachtzaam. Waar hij gas geeft, trapt zij op de rem. ,,Wij zijn elkaars tegenpolen. Maar het werkt wel.’’

Het interieur van oude pand wordt kaalgeslagen en met minimale middelen vanaf de grond opgebouwd. ,,De lambrisering is afkomstig van oude banken uit een gesloten kerk in Apeldoorn. De prijsborden vonden we in de garage en zijn met een simpel touwtje opgehangen. Van tuingaas maakten we zelf houders voor de frietzakken. Mensen vinden die sfeer authentiek.’’

Ingeborg: ,,Voor mij was belangrijk dat wij, zonder dat nadrukkelijk aan de grote klok te hangen, een duurzaam bedrijf zouden neerzetten. Houten vorkjes, papieren puntzakken, olie wordt gerecycled. Plastic komt in de zaak vrijwel niet voor.’’

Een zoektocht in aardappelland brengt hen bij groothandel John van der Kroon en het ras Agria met schil. ,,Niet biologisch. Ik ben daar niet zo van.’’ Daarna is er de sprong in het diepe. ,,Zwolle moest wennen aan verse friet. In die beginperiode was het af en toe best even slikken. Was je een hele maandag open geweest en stond er 50 euro op de kassa.’’

Langzaam maar zeker komt de loop er in. ,,Buurtbewoners kwamen hun friet halen, maar wilden er ook ‘iets’ bij. Dat was de aanleiding om het assortiment uit te breiden met kroketten, huisgemaakte frikadellen, eierballen en een Vechtdal gehaktbal.’’ Ingeborg ontwikkelt haar ‘frietje stoofvlees’, Marco legt eer in met de door hem gecreëerde piccalilly. En soms hangt ineens Jonnie Boer van sterrenrestaurant De Librije aan de lijn omdat hij friet voor het hele personeel wil hebben.

Zo groeien de Poelen in hun rol als frietbakker. Leren zij hun inmiddels tien personeelsleden de kunst van het frituren. ,,Wij werken niet met een timer, maar met onze zintuigen. Knijp in een frietje om te voelen hoe hard hij is, luister naar het zingen van de aardappel, kijk hoe de olie zich gedraagt. Heb je dat eenmaal in je vingers dan krijg je een topfrietje.’’

Elke dag begint met het waar nodig ontpitten, snijden en voorbakken van de aardappelen. Dan het proces van afkoelen en afbakken. Het enthousiaste waarmee zij hun werk doen, werkt aanstekelijk. Zo mogen kinderen hun eigen friet snijden. ,,Fantastisch om te zien. Kinderen realiseren zich soms niet meer dat friet van een aardappel wordt gemaakt. Patat is immers iets dat uit een plastic zak uit de diepvries komt. En nu mogen ze zelf aan de slag. Geweldig toch?’’

Marco: ,,De zaken gaan goed. We hebben een mooi terras dat dankzij de parasol net dat beetje extra aan het bedrijf geeft. Onlangs zijn we gevraagd om met een foodtruck op festivals te gaan staan. Dat wordt voor ons weer een nieuwe weg.’’