Melanie (21) brengt gesprek over verlies op gang met ‘Filmpje voor mama’

Op een van die kostbare beelden zit Melanie’s oma, oma Enter, met een grote glimlach in een stoel. Een hond springt op haar schoot en likt haar gezicht. Schaterlachend probeert de vrouw de hondentong te ontwijken. Het tafereel werd stiekem gefilmd door Melanie. Ze begon op haar elfde met het documenteren van haar oma, toen ze erachter kwam dat haar oma ongeneeslijk ziek was. „Ik wilde niet dat ze me zag filmen. Dat ze wist wat ik deed. Ik wilde haar verdriet niet groter maken.'' Melanie legde talloze kostbare momenten vast. Oma Enter had niet lang meer te leven, maar door de filmbeelden zou ze er na haar dood toch altijd nog een beetje zijn.

„Het filmen was achteraf al een deel van het rouwproces'', blikt de jonge filmmaker terug. Melanie vluchtte na het overlijden van haar oma in het maken van verhalen, en sloot zich af. „Ik vond het moeilijk om met mijn ouders te praten over mijn emoties. We zijn geen praters en ik wilde ze niet tot last zijn.'' Tot ze op haar opleiding audiovisuele media aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht de confrontatie met haar emoties wel aan moest gaan. „Als makers leren we om te putten uit onze eigen emoties. De beste verhalen zijn echte verhalen.''

Praten over haar pijn bleek helend. „Ik was niet langer alleen met mijn gedachten. Ook voor een niet-prater is praten best fijn.'' Jaren na het overlijden van haar oma durfde ze het gesprek met haar ouders aan te gaan. Met haar ervaring wil ze nu kinderen en hun ouders helpen. Als regisseur en scenarist studeert ze af met een film over rouwverwerking. „Als ik deze film vroeger had gezien, was ik denk ik een stuk minder eenzaam geweest.''

Haar film, Filmpje voor mama, vertelt het verhaal van Eve (11) die op haar vierde haar moeder is kwijtgeraakt aan borstkanker. Ieder jaar op haar verjaardag krijgt ze een stukje van haar moeder terug in de vorm van een videoboodschap. Zo leert Eve haar toch nog een beetje kennen. De video’s roepen veel vragen en emoties op die Eve niet kwijt kan bij haar vader. Zijn eigen verdriet is te groot. Eve vindt haar toevlucht in het maken van filmpjes voor haar overleden moeder. Haar doel: moed bij elkaar rapen om haar vader te confronteren met haar emoties.

Het fictieve verhaal is gebaseerd op Melanie’s leven. „Het overlijden van mijn oma heeft een grote impact gehad op mij. Ik wil andere kinderen die met verlies moeten omgaan laten zien dat je niet alleen hoeft te zijn in je verdriet. En ik wil ouders laten zien dat er in het hoofd van een kind heel veel omgaat, ook al zijn ze lekker buiten aan het spelen.''

Hoewel de trailer er al veelbelovend uit ziet, is de film nog verre van af. „Het maken van een soortgelijke film kost al snel 250.000 euro. Ik probeer het voor 5.000 euro te doen.'' Melanie werkt uitsluitend met vrijwilligers, maar ze kan niet om kostenposten als materiaal, reiskosten en eten voor de crew heen. Via crowfunding probeert ze het geld bij elkaar te sprokkelen. De eerste 1.700 euro is inmiddels binnen. Mensen die haar steunen krijgen, afhankelijk van de hoogte van het bedrag, een dvd, een cursus filmen of bijvoorbeeld een vermelding in de aftiteling.

De film moet uiterlijk 1 juli klaar zijn, en er is nog heel wat werk aan de winkel, maar Melanie maakt zich geen zorgen. „Die film komt er hoe dan ook. Dan maar met minder goede belichting of geluid.''

Melanie ziet de film als haar visitekaartje. „Ik stuur ‘m in naar festivals als Nederlands Film Festival en Cinekid. Dan hoop ik dat het balletje gaat rollen.'' Ook wil ze basisscholen benaderen. „Het publiek dat ik wil bereiken, zit niet in de zaal bij zo’n filmfestival.'' Het ultieme doel van de film: kinderen helpen bij het vertellen van hun verhalen. „Het is oké om over je emoties te praten. Daar wil ik mensen bewust van maken.''

Melanie steunen? Dat kan via www.filmpjevoormama.com.