'Mondigheid? Nee, dit is dom'

Schoolfoto-kwestieWij vroegen onze columnist Hanina Ajarai – zelf moeder en moslima - wat zij vindt van de Haagse schoolfoto-kwestie.

Hanina Ajarai 17-05-17, 12:11 Laatste update: 14:22

Hoe haal je het in je hoofd om hier de rechtsgang voor in werking te zetten?! Heeft ze werkelijk niets beters te doen?
Halina Ajarai

Mondig zijn en opkomen voor je rechten. Als tweede generatie Marokkaans-Nederlandse vrouw heb ik deze vaardigheden niet meegekregen vanuit mijn opvoeding. Dit zijn specifiek eigenschappen die ik te danken heb aan het opgroeien in de Nederlandse samenleving. Vijftien jaar geleden durfde ik mijn beste vriendin niet eens te vragen of ik even mocht bidden als ik bij haar thuis was. Nu vind ik het niet meer dan normaal dat je zoiets moet kunnen aankaarten bij je werkgever. Overleggen of er plek en gelegenheid is om je af en toe vijf minuten terug te trekken. Ik wil maar zeggen, mondigheid is een gezonde Hollandse eigenschap en ik voel trots als ik dat trekje ontdek bij een medemoslima.

Totdat ik het nieuws las over een vrouw die de school van haar kinderen aanklaagt: ze lieten de schoolfotograaf komen op een islamitische feestdag. De moeder was hier verbolgen over en eist 10.000 euro omdat haar kinderen als gevolg niet op de klassenfoto staan. Discriminatie, zegt ze.

Uit berichtgeving komt naar voren dat de school deze kleine en begrijpelijke vergissing later zelf ook inzag, dit op verschillende manieren probeerde te herstellen en excuses heeft aangeboden. Zeer ruimhartig als je het mij vraagt.

Maar niet voor deze vrouw. Ze stapt naar de rechter.

Verbolgen

Nu is het mijn beurt om verbolgen te reageren. Hoe haal je het in je hoofd om hier de rechtsgang voor in werking te zetten?! Heeft ze werkelijk niets beters te doen? Discriminatie en racisme zijn reële problemen in onze samenleving maar met zulke rechtszaken draag je zeker niet bij aan een oplossing. Sterker, je doet er afbreuk aan.

De mevrouw, en vele moslims met haar, moeten begrijpen dat hoewel dit ook ons land is, er altijd grenzen zijn waartegen we zullen aanlopen. Dan kun je twee dingen doen: je probeert in goed overleg tot een oplossing te komen die voor beide partijen bevredigend is. Of je accepteert dat je tot een minderheidsgroep behoort in een niet-islamitisch land en je probeert daarbinnen het beste van te maken. Een andere weg is er niet.

Ik sta hier overigens niet alleen in. ,,Dom, zo dom!”, verzuchtten enkelen van mijn vrienden toen het nieuws zich verspreidde. En een bericht voor de school: een medemoslima en vriendin van mij is advocaat en biedt zich hierbij aan jullie bij te staan bij een eventueel hoger beroep.

Bij religieuze verplichtingen hoeft een kind niet naar school. Lees hier meer.