Na twee wijn en een stokbroodje krijg ik de neiging om te praten over mijn dood

Als mijn vrouw en ik uit eten zijn gaat het meestal na twee wijn al mis. Iets aan de romantische, plechtige sfeer van tegenover elkaar zitten aan zo’n tafeltje maakt dat ik er steeds weer over begin. De dood. Na een vrolijk voorgerecht en een stokbroodje met olijfolie en robuust zeezout, krijg ik de neiging om te praten over hoe het is als ik er niet meer ben. Vooral over hoe ik haar en de kinderen financieel achterlaat. Ik wil dat graag goed doen. Dus dan vertel ik, licht aangeschoten, waar ze codes van mijn bankzaken kan vinden, in welk mailmapje de uitvaartverzekering zit en wanneer die spaarregeling uitbetaalt.

Vindt ze niet leuk.

Ze zegt dan dat ze weet waar die mapjes zijn omdat we al eerder uit eten zijn geweest en dat ze bovendien hoopt dat ik er nog zo’n twintig jaar ben. Hoop ik ook hoor, maar uit-eten-Frank neemt daar geen genoegen mee. Die hamert op dat goed achterlaten. Komt natuurlijk door ons leeftijdsverschil. En omdat ik nog jonge kinderen heb die ik ook goed wil achterlaten.

Ik weet niet waar de bankcodes van mijn vrouw liggen of het mapje van haar uitvaartverzekering. Dat betekent niet dat ze mij niet goed wil achterlaten of zo naïef is te denken dat er niets ergs kan gebeuren. Ze is er alleen niet mee bezig. Zeker niet als we uit eten zijn.

De laatste maanden is uit-eten-Frank er ook soms als ik niet uit eten ben. Zitten we in de auto, vertel ik dat mijn pensioen deels nog uitbetaald wordt na mijn dood. Vindt ze niet leuk. Of ik ruim de afwasmachine in en raad haar en passant aan een relatie te beginnen met die goede vriend, als ik er niet meer ben. Vindt ze ook al niet leuk. 

Ik weet heel goed waarom deze macabere versie van mezelf nu zo aanwezig is. Omdat er geen nieuwe fases meer zijn ná het pensioen. Natuurlijk kan het zo zijn dat ik nog dertig jaar lang gepensioneerd ben. En er wachten nog avonturen. Ik kan nog opa worden, hobby’s ontwikkelen, reizen. Maar er wacht geen nieuwe baan meer. En dat doet, als workaholic, iets met mijn sterfelijkheidsbewustzijn. Fijn woord wel: sterfelijkheidsbewustzijn. Ik zal het aan mijn vrouw vertellen als we de volgende keer uit eten gaan. 

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl