De geboren Bunschotense raakte in september 2009 tijdens een vakantie in Zuid-Afrika samen met haar man Henk betrokken bij een zwaar ongeluk. Ze belandde met interne bloedingen en gedeeltelijk verbrijzelde onderbenen op de trauma-afdeling van de Empangeni Garden Clinic in de stad Richards Bay. Een traumateam redde haar leven, waarna het de beurt was aan orthopedisch chirurg Sailesh Ragoo (50). De specialist stond drieënhalf uur achter de operatietafel om botsplinters te verwijderen, de wonden schoon te maken en de opzwellende spieren vrij te leggen.

In de weken die volgden genazen de gapende wonden beetje bij beetje. Omdat zijn patiënte te zwak was om zelf weefsel af staan, gebruikte Ragoo donorhuid voor transplantatie. De twee vacuümpompen die zorgden voor de noodzakelijke afvoer van overtollig (infectie)vocht gingen mee in het vliegtuig toen Jorijke Koelewijn zes weken na het ongeluk op eigen verzoek werd teruggevlogen naar Nederland. Omdat het academische UMC in Utrecht vol lag, de verzekeraar het AMC in Amsterdam te ver weg vond en het Meanderziekenhuis in Amersfoort de verwondingen te complex vond, belandde Jorijke Koelewijn in het Antonius in Nieuwegein. De ervaren, inmiddels gepensioneerde, traumachirurg Eric Hammacher durfde het wel aan.

Ragoo verklaarde tijdens het voorlopige getuigenverhoor voor de Utrechtse rechtbank dat hij het uitdrukkelijke advies meegaf de wonden uiterlijk na drie dagen na het vertrek uit Zuid-Afrika te spoelen en opnieuw te verbinden. ,,Het afzetten van de vochtpompen en het onbehandeld laten van de wonden moet de infecties hebben verergerd. Ik begrijp ook niet waarom de Nederlandse collega (Hammacher, red.) besloot eigen huid van de patiënt te gebruiken voor nieuwe transplantatie. Ze was daar veel te zwak voor. Dat bleek ook wel ook wel, want de weggeschraapte plekken op haar bovenbenen genazen niet meer. Het bleven open wonden.’’

De Zuidafrikaanse trauma-arts wist niet wat hij hoorde toen echtgenoot Henk in januari 2010 belde met de mededeling dat beide onderbenen van Jorijke vanwege niet meer te bestrijden infecties gelijktijdig waren afgezet. ,,Unbelievable! Ze ging hier weg met een rechterbeen dat zeker zou genezen en met een linkerbeen dat slechter was, maar niet verloren. Ik begrijp dat het echtpaar terug wilde naar Nederland, maar als ze hier waren gebleven, was dit niet gebeurd. Over mijn Nederlandse collega oordeel ik niet. Ik constateer alleen dat er onbegrijpelijke dingen zijn gebeurd’’.

Volgens de advocaat van het Antoniusziekenhuis, Oswald Nunes, was het medisch dossier waarmee Jorijke Koelewijn naar Nederland kwam uiterst summier. Zijn opmerking dat de donorhuid al los lag bij aankomst, deed Ragoo opveren in de rechtzaal. ,,No no. Ik gebruikte oplosbare hechtdraad. Natuurlijk was het vastgezet. Onze kliniek doet dit soort operaties vier of vijf keer in de week. We zijn, helaas moet ik er bij zeggen, zeer gespecialiseerd in ongelukken en schietincidenten.’’

Het Antoniusziekenhuis gaat vooralsnog niet in op de beschuldigingen, zegt woordvoerder Marie-Jeanne Douven. ,,Daar is het te vroeg voor. Er is tenslotte nog geen zaak. We begrijpen dat de familie wil weten hoe de behandeling van destijds is verlopen. Daar verlenen we alle medewerking aan.’’